শৈশোৰ আৰু কৈশোৰ কালৰ সন্ধিক্ষণত আমি যেতিয়া বিদ্যালয়ৰ ছাত্ৰ আছিলো সমাজবিজ্ঞানৰ পাঠ্যপুথিৰ অৰ্ন্তগত ইতিহাস আমাৰ এক অন্যতম প্ৰিয় বিষয়বস্তু আছিল৷সেইসময়ত আমি পঢ়া ভাৰতবৰ্ষৰ ইতিহাস মূখ্যত তুৰ্কী-আফগান,মোগল,ব্ৰিটিছ,স্বাধীনতা সংগ্ৰামত গান্ধী আৰু কংগ্ৰেছৰ ভূমিকাৰ মাজতেই সীমিত আছিল৷ইতিহাস সাক্ষী আছে স্বাধীনতাৰ পূৰ্বৰ অখণ্ড ভাৰতবৰ্ষ(আৰ্য্যব্ৰতৰ) বিভিন্ন অংশত ১৪০০ খ্ৰীষ্টপূৰ্বৰ পৰা সৰ্বমুঠ ১৪২ টা সনাতন(হিন্দু) ধৰ্মৰ অনুগামী ৰাজবংশই সময়ে সময়ে এইদেশখনক শাসন কৰিছিল৷কিন্তু colonial hangover ৰ পৰা আজিপৰ্য্যন্ত পৰিত্ৰাণ পাবলৈ অক্ষম ভাৰতীয় শিক্ষা ব্যৱস্থাৰ ইতিহাসত গুপ্ত,মৌৰ্য্য,কুষাণ আদিৰ দৰে এমুঠিমান ৰাজবংশৰ সীমিত বৰ্ণণাৰ বিনে আনসমূহ ৰাজবংশৰ বিষয়ে তথ্য-পাতি ঔষধত দিবলৈও নাই৷বিদেশী আক্ৰমণকাৰী শক্তিসমূহৰ বন্দনাৰে পূৰ্ণ আমাৰ ইতিহাস আজিৰ ভাৰতবৰ্ষৰ সামাজিক আৰু অৰ্থনৈতিক দুৰ্দশাৰ এক মুখ্যতম কাৰণ৷ভাৰতীয়সকলক নিজৰ গৌৰৱময় ইতিহাস,সভ্যতা আৰু সংস্কৃতিৰ জ্ঞানৰ পৰা বঞ্চিত কৰি বিবেকহীন গোলামত পৰিণত কৰাটো ব্ৰিটিছৰ দ্বাৰা প্ৰবৰ্তিত শিক্ষা নীতিৰ এক প্ৰধানতম উদ্দেশ্য আছিল৷কিন্তু গভীৰ পৰিতাপৰ বিষয় স্বাধীনতাৰ হীৰক জয়ন্তীৰ প্ৰাকক্ষণতো স্বাধীন ভাৰতৰ ইতিহাসবিদসকলৰ কৃপাত আজিও আমি নিৰপেক্ষ ইতিহাসৰ জ্ঞানৰ পৰা বঞ্চিত হৈ ৰ’লো৷স্বাধীনতা সংগ্ৰামত গান্ধী আৰু কংগ্ৰেছৰ ভূমিকাক নস্যাৎ কৰাৰ স্পৰ্ধা মোৰ নাই৷কিন্তু গান্ধী আৰু কংগ্ৰেছৰ সমান্তৰালভাৱে ভাৰতবৰ্ষৰ স্বাধীনতা আন্দোলনত গুৰুত্বপূৰ্ণ ভূমিকা পালন কৰা আজাদ হিন্দ ফৌজ,দ্যা হিন্দুস্থান ৰিপাব্লিকান এছোছিয়েশ্যন,হিন্দু মহাসভা,সমসাময়িক কালৰ বাওদলসমূহক লৈ ভাৰতৰ ইতিহাস আজিপৰ্য্যন্ত নিমাত৷অতীতৰ গৌৰৱময় সিন্ধু সভ্যতা,মহেঞ্জোদাৰো আৰু হৰপ্পাৰ অত্যাধুনিক প্ৰযুক্তি,প্ৰাগজ্যোতিষপুৰৰ ইতিহাস সম্পৰ্কেও আমাৰ পাঠ্যপুথিসমূহত অত্যন্ত সীমিত তথ্যহে উপলব্দ্ধ৷ভাৰতীয় ইতিহাসত নাথুৰামৰ দ্বাৰা গান্ধীৰ হত্যাৰ বিস্তৃত বিবৰণ পোৱা যায় কিন্তু কোনোকালেই সশস্ত্ৰ সংগ্ৰামত অংশ নোলোৱা বৰঞ্চ বাতৰি কাকতৰ সম্পাদনাৰে জীৱিকা অৰ্জন কৰা এজন সামান্য যুৱকে কি পৰিস্থিতিৰ বাবে জাতিৰ পিতাক গুলীয়াই হত্যা কৰিলে আৰু পলাই যোৱাৰ পৰিবৰ্তে আৰক্ষীৰ সন্মুখত আত্মসমৰ্পণ কৰি আদালতৰ পৰা ক্ষমাৰ কোনো প্ৰত্যাশা নাৰাখি মাত্ৰ ন্যায়লয়ৰ জৰিয়তে ভাৰতবাসীৰ প্ৰতি এক বাৰ্তা প্ৰেৰণ কৰাকে শ্ৰেষ্ঠতম বিকল্প ৰূপে বাচি ল’লে তাৰ নিৰপেক্ষ বিশ্লেষণ কৰিবলৈ স্বাধীন ভাৰতৰ কোনো এজন স্বনামধন্য ইতিহাসবিদৰে আজিপৰ্য্যন্তহসাহস ন’হল৷জীৱনৰ বিয়লি বেলাত নিজৰ প্ৰধানমন্ত্ৰী হোৱাৰ বাসনাৰ পূৰ্তিৰ বাবে অখণ্ড ভাৰতৰ ভূমিতেই নিজৰ শৈশৱ,কৈশোৰ আৰু যৌৱন অতিবাহিত কৰা দুজন পৌঢ়বয়সৰ ব্যক্তিয়ে সেই অসম্ভৱকো সম্ভৱ কৰি তুলিলে যি কাৰ্য্য আলেকজেণ্ডাৰ,ছেংগীজ খান,নাদীৰ শ্বাহৰ দৰে শক্তিশালী বিদেশী আক্ৰমণকাৰীয়েও কৰিবলৈও সক্ষম হোৱা নাছিল-অখণ্ড ভাৰতৰ বিভাজন৷নালন্দা আৰু তক্ষশীলাৰ দৰে বিশ্বমানৰ বিশ্ববিদ্যালয়ক কিয় বিদেশী আক্ৰমণকাৰীৰ দ্বাৰা প্ৰজ্বলিত অগ্নিশিখাই গ্ৰাস কৰিছিল?বৈদিক সভ্যতাৰ ইতিহাস,দৰ্শন আৰু গীতাৰ জ্ঞানৰ পৰা ভাৰতীয়সকলক নিলগাই ৰখাত কাৰ সৰ্বোচ্চ লাভ নিহিত হৈ আছে?বিশ্বৰ ভিতৰতে সৰ্বাধিক সমাদৃত কাউন্টাৰ ইন্টেলিজেঞ্জ ৰিপোৰ্ট মিত্ৰখিন আৰ্কাইভৰ প্ৰতি কিয় তদানীন্তন ভাৰতবৰ্ষৰ চৰকাৰে গুৰুত্ব প্ৰদান নকৰিলে?লাল বাহাদুৰ শাস্ত্ৰীৰ নীলা পৰি যোৱা মৃতদেহটোৰ ৰক্তক্ষৰণ কৰাৰ পিছতো কিয় সেইসম্পৰ্কে কোনো উচ্চপৰ্য্যায়ৰ তদন্ত ন’হল?শাস্ত্ৰীৰ মৃত্যুৰ মাত্ৰ এটা বছৰ পিছতেই ভাৰত পুনৰ পাশ্চাত্যৰ নব্য উপনিৱেশত পৰিণত হৈছিল আৰু দেশত আভ্যন্তৰীণ জৰুৰী কালীন অৱস্থাৰ ঘোষণা কৰাৰ পিছতেই দেশৰ প্ৰবীণ সমাজবাদী আৰু ধৰ্মনিৰপেক্ষ নেতাসকলক কাৰাগাৰলৈ নিক্ষেপ কৰি কিয় ভাৰতৰ সংবিধানৰ আত্মাস্বৰূপ প্ৰস্তাৱনাত দুটা নতুন শব্দ(ধৰ্মনিৰপেক্ষ আৰু সমাজবাদী ৰাষ্ট্ৰ)ৰ অৰ্ন্তভুক্তি কৰা হৈছিল(উল্লেখ্য যে সংবিধানৰ প্ৰস্তাৱনাৰ সংশোধনক সংবিধানৰ প্ৰণেতা ভীমৰাও ৰামজী আম্বেদকাৰে সংবিধানৰ হত্যাৰ সৈতে ৰিজাইছিল)৷

অসমৰ ৰাজ্য চৰকাৰে যোগীৰ নীতিক অনুসৰণ কৰি শেহতীয়া ভাবে অসমৰ কোনো-কোনো স্থানৰ নাম পৰিবৰ্তনৰ বাবে জনসাধাৰণৰ ৰায় বিচাৰি যি পদক্ষেপ গ্ৰহণ কৰিছে তাক কেন্দ্ৰ কৰি ভুৱা প্ৰগতিশীলতাৰ কচৰৎ কৰা একাংশই যি ধৰ্মীয় মেৰুকৰণৰ ৰাজনীতিৰ আৰম্ভ কৰিছে সেয়া সঁচাকৈয়ে লজ্জাজনক৷অৱশ্যে সহস্ৰবছৰ পুৰণি মহান ভাৰতবৰ্ষৰ সভ্যতা,সংস্কৃতি আৰু ইতিহাসৰ জ্ঞানৰ পৰা পদ্ধতিগতভাৱে বঞ্চিত এইসকল দুৰ্ভগীয়া প্ৰগতিশীল(?) ৰ পৰা ইয়াতকৈ বেছি আৰু কি আশা কৰিব পাৰি৷কাৰণ প্ৰায় উনবিংশ শতিকাৰ মধ্যভাগৰ পৰাই আৰম্ভ হোৱা এক ভাৰতবিৰোধী চক্ৰ অপপ্ৰচাৰত অন্ধ এইসকল লোকে ভাৰতৰ ইতিহাস বুলি ক’লে কেৱল তুৰ্কী-আফগান,মোগল,ব্ৰিটিছ আৰু গান্ধী নেহেৰু পৰিয়ালকেই বুজে৷নামসলনিৰ প্ৰসংগত আলোচনা কৰোতে বাল কেশৱ থাকৰেয়ে ৰামমন্দিৰ আৰু বাবৰি মছজিদৰ বিবাদমান ভূমিক লৈ আদালতত গোচৰীয় পক্ষৰ অধিবক্তাই কৰা এক প্ৰশ্নৰ যি প্ৰত্যুত্তৰ আগবঢ়াইছিল সেয়া এক আলোচনাযোগ্য বিষয়৷বালাচাহাবে কৈছিল,“ভাৰতবাসীৰ সামগ্ৰিক আস্থাই এই কথা দৃঢ়তাৰে বিশ্বাস কৰে যে অযোধ্যা প্ৰভু শ্ৰী ৰাম চন্দ্ৰৰ পবিত্ৰ জন্মভূমি কিন্তু সেইসময়ত যিহেতু জন্মৰ প্ৰমাণ পত্ৰৰ কোনো ধাৰণা নাছিল সেয়ে ৰামৰ জন্মভূমিৰ প্ৰমাণপত্ৰ মাননীয় আদালতৰ সন্মুখত প্ৰস্তুত কৰাৰ চিন্তা অপ্ৰাসংগিক৷অধিবক্তা মহোদয় আপুনি আজি ৰামৰ জন্মভুমিক লৈ প্ৰশ্ন তুলিছে কিন্তু আপুনি জানেনে যি বাবৰৰ নামত বাবৰি মছজিদৰ নিৰ্মাণ কৰা হৈছিল তেওঁৰ জন্ম ক’ত হৈছিল?“বালা চাহেবৰ প্ৰশ্নবাণত অধিবক্তাজন অপ্ৰস্তুত হৈ পৰিল আৰু তেতিয়া বালা চাহেবে ক’লে,“বাবৰৰ জন্ম উজবেকিস্তানৰ মৰুপ্ৰান্তত হৈছিল অযোধ্যাত নহয়৷“ বালা চাহেবৰ এই যুক্তিক যিসকল ব্যক্তিয়ে হৃদয়ংগম কৰিবলৈ সক্ষম হৈছে মই আশাবাদী তেওঁলোকে ঐতিহাস্যিক ভুলৰ অৱসান ঘটাই অসমৰ কোনো-কোনো স্থানৰ সৈতে জড়িত আপত্তিজনক নামৰ বিৰূদ্ধে সম্পূৰ্ণ নিৰ্ভীকতাৰে নিজৰ জনাদেশ জাৰি কৰিব আৰু বিদেশী আক্ৰমণকাৰীৰ দ্বাৰা অধিকৃত কাশী-মথুৰাৰ পূণ্যভূমিত প্ৰতিষ্ঠিত স্থাপত্যৰ ওপৰতো ন্যায়িক প্ৰক্ৰিয়াৰ মাধ্যমেৰে নিজৰ হৃত অধিকাৰ ঘুৰাই অনাৰ বাবে আমৃত্যু যুঁজ দিব৷সহস্ৰবছৰ প্ৰাচীন অখণ্ড ভাৰতৰ ইতিহাসত অগণণ বৰেণ্য ব্যক্তিৰ বিশ্বমানৰ অৱদানেৰে সমৃদ্ধ কিন্তু ইয়াৰ পিছতো যদি আমি ইচ্ছাকৃতভাৱেই তেওঁলোকৰ মহৎ কৰ্ম আৰু ত্যাগৰ ইতিহাসক পাহৰণিৰ গৰ্ভলৈ ঠেলি দি ব্ৰিটেইনৰ ৰাজপৰিয়াল,বিদেশী আক্ৰমণকাৰী অথবা অখণ্ড ভাৰতক দ্বিখণ্ডিত কৰা চৰিত্ৰসকলৰ মাজতেই নিজৰ সভ্যতাক বিচাৰি পাওঁ তেনেহ’লে আমাৰ এই গোলামী মানসিকতাক ইতিহাসেও ক্ষমা নকৰিব৷”वशुदेव कुटुंबकम” অৰ্থাৎ সমগ্ৰ বিশ্বখনেই এটা পৰিয়াল আৰু এয়াই মহাভাৰতীয় সভ্যতাৰ এক মহানতম সংস্কাৰ৷প্ৰতিজন বিশ্ববাসীয়েই মোৰ পৰিয়ালৰ সদস্যস্বৰূপ আৰু সকলোকে সংৰক্ষণ আৰু আশ্ৰয় প্ৰদান কৰাতেই মোৰ আনন্দ নিহিত হৈ আছে কিন্তু ইয়াৰ অৰ্থ এনে ন’হয় যে কোনোবাই মোৰ ব্যক্তিস্বাধীনতা,মোৰ পৰিয়াল বা মোৰ মাতৃভুমিক আৰু মোৰ স্বধৰ্মক আক্ৰমণ কৰিলে মই তেওঁক ৰঙা দলিচা পাৰি আদৰণি জনাম৷কাৰণ সমগ্ৰ বিশ্বকেই মাত্ৰ এটা পৰিয়াল ৰূপে স্বীকৃতি দিয়া,অহিংসাই পৰম ধৰ্ম(গান্ধীয়ে যি দৰ্শনৰ বিকৃত বাখ্যা কৰিছিল) বুলি স্বীকৃতি প্ৰদান কৰা সেই একেই ভাৰতীয় দৰ্শনেই কিন্তু শান্তিৰ সকলো মাৰ্গ সমাপ্ত হোৱাৰ অন্তত আপোনাৰ ব্যক্তিস্বতন্ত্ৰতা(ধৰ্মৰ পৰিসৰৰ অৰ্ন্তগত),পৰিয়াল,ৰাষ্ট্ৰ আৰু ধৰ্ম(প্ৰতিষ্ঠিত ধৰ্মৰ পৰিবৰ্তে ইয়াত ধৰ্ম শব্দটোৱে সমাজৰ বাবে এক শুদ্ধ মাৰ্গক সুচাইছে)ক প্ৰত্যাহ্বান জনোৱা শত্ৰুৰ বিৰূদ্ধে শ্যাম-দাম-দণ্ড-ভেদৰ নীতিৰে যুঁজ দি নিজস্ব অধিকাৰক আজুৰি অনাৰ দৃষ্টান্তও প্ৰদান কৰিছে৷

খুব খৰকৈ দৌৰিছো আমি
খুব খৰকৈ!
সেউজীয়াৰ আবৰণখনক কংক্ৰীটৰ অট্টালিকাবোৰে গিলি পেলোৱা এই আবেলিটোত;
আকাশৰ নীলাখিনিকক কাৰখানাৰ ধোৱাবোৰে ক্ৰমশ ঢাকি পেলাইছে,
শুকাই যোৱা নদীখনৰ মাছবোৰৰ ছটফটনিত
প্ৰভাতী পক্ষীৰ অপহৃত গুঞ্জৰিত কাকলিবোৰ
মানৱীয় সম্পৰ্কৰ মৰিশালিত ফুলি উঠিছে এক বিষাক্ত বেংছটাৰ ৰূপত৷
আমিবোৰে মাথো দৌৰিছো,
কুণ্ডলী পকোৱা কাৰখানাৰ ধোৱাবোৰৰ সৈতে,
শৰৎৰ তলসৰা শেৱালী,জোনাকৰ বৰষুণ,বসন্তৰ সুবাস, কেঁচা মাটিৰ গোন্ধ,শিশুৰ নিস্পাপ হাঁহি আৰু যৌৱনৰ তেজৰঙা গোলাপৰ বাগিছাখনক এৰি
বহু দুৰলৈ৷
কাহানিও ঘুৰি নহাৰ বাটেৰে আৰু খুব খৰকৈ৷

উৰুঙা ফাগুণ মোৰ প্ৰিয় নাছিল কোনোদিনেই
ঋতুৰাজ বসন্তও মোৰ প্ৰিয় হ’ব নোৱাৰে কোনোদিনেই ।
মই যে শৰৎৰ আজন্ম প্ৰেমিক,
পুবাৰ তলসৰা শেৱালীৰ সৌৰভ,
দুবৰিখচিত নিয়ৰৰ মালা,
কুৱলীয়ে ঢকা মোৰ সন্ধ্যকালৰ চহৰখন ,
আৰু এজাক জোনাকৰ বৰষুণ৷
ৰাধা,পূৰ্ণিমাৰ ৰাতি কাষতে কলচী লৈ তুমি আহিবানে যমুনাৰ তীৰলৈ?
প্ৰেমৰ বংশীৰে মই ভিন্সি হৈ তোমাৰ ওঠত আঁকি দিম মনালিছাৰ এটা মিঠা হাঁহি ৷

কেঁচামাটিৰ সুগন্ধি কঢ়িয়াই অনা বাৰিষাৰ প্ৰথমজাক বৰষুণৰ বাবে অপেক্ষা কৰি ৰওঁ,
পথাৰখনত চিৰালফটা দিয়ে,
দুচকুত আধৰুৱা স্বপ্ন,পেটত বুভুক্ষাৰ দাৱানল,পুষ্টিহীনতাই কোঙা মোৰ কৰা শৈশৱ,
পিতাইৰ নিঠৰ শৰীৰটোক আৱিষ্কাৰ কৰো পুৱতি নিশা,
পথাৰৰ সিপাৰৰ বাঁহনিখনত এটা পেণ্ডুলামৰ ৰূপত ।
পিতাই গুচি গ’ল,আমাৰ মাটিদৰাত চন পৰিল,জীৱনৰ ধুমুহাই মোক উৰাই নি পেলালে
ফুটপাথৰ চাহদোকানখনত আৰু
এতিয়া মই ফুটপাথৰ স্বপ্নভংগ পোৱালী
আৰু এনেকৈয়েই আমি সকলোবোৰ হেৰুৱাই পেলাওঁ
শৰৎৰ তলফৰা শেৱালীৰ সুবাস
নিয়ৰসিক্ত দুবৰি দলিচা
কুৱলীয়ে ধকা শীতৰ স্নিগ্ধ ৰূপালী জোনাক
আৰু মোৰ প্ৰেয়সীৰ খোপাৰ হেপাঁহৰ বসন্তৰ কপৌফুলপাহি
আৰু এনেকৈয়েই হৈ ৰওঁ মই
ফুটপাথৰ স্বপ্নভংগ পোৱালী আৰু আপুনি শৰৎবিহীন চহৰৰ বসন্তৰ প্ৰেয়সী
পঢ়াশালিৰ পৰা ল’ৰাহঁতে আওৰাই
গোলকীয় উষ্ণতা বৃদ্ধি…..
আৰু এনেকৈয়েই আমি সকলোবোৰ হেৰুৱাই পেলাওঁ৷

কিবা এশাৰী লিখিম বুলিও থমকি ৰ’লো৷এনেকুৱাতে কেতিয়াবা হাতখন জঠৰ হৈ পৰে৷উফঃ মানুহ কেনেকৈ ইমান নিষ্ঠুৰ হ’ব পাৰে!কেনেকৈ?এটা শেতা পৰা শীৰ্ণকায় শৰীৰ৷বয়স প্ৰায় ষাঠীৰ আশপাশ৷পিন্ধনত এটা পুৰণি মলিয়ন বনিয়ন৷দুই এঠাইত ফিচিকিও আছে আৰু এখন উৱলি যোৱা নীলা লুঙী৷গুলী খায় ওপৰলৈ মুৰ কৰি পৰি আছে৷চাৰি-পাঁচটা তপত বুলেট ইতিমধ্যেই শীৰ্ণকায় শৰীৰটো ফালি-চিৰি পাৰ হৈ গ’ল৷বগা বনিয়নৰ ওপৰত ৰঙা তেজৰ চেকুৰা৷আৰক্ষীৰ দুই-এজন জোৱান কিন্তু এতিয়াও সন্তুষ্ট হোৱা নাই৷মাটিত পৰি ৰোৱা মৃতদেহটোলৈকে লক্ষ্য কৰি গুলীয়াই আছে৷মাজে-মাজে দুই এটা অস্ফুট অশ্ৰাব্য গালিৰ টুকুৰা ভাহি আহিছে৷“চাল্লা ইমান সাহস,আমাক খেদি আহে!“এজনে মৃতদেহটোক লাঠী এডালেৰে কোবাইছে৷কেমেৰামেন এজনে দুৰৰ পৰা দৌৰি আহি মৃতদেহটোক গুৰীয়াই,জপিয়াই,আঘাত কৰি আসুৰিক আনন্দ কৰিছে৷উফঃ ইমানো ঘৃণা থাকিব পাৰে নে মানুহৰ মনত?আন এজন মানুহৰ প্ৰতি?কাৰণ,কাৰণ কি হ’ব পাৰে?তেওঁৰ ধৰ্ম,তেওঁৰ নাম,তেওঁৰ উপাধি!হুম!ধৰ্ম কিন্তু হ’ব পাৰে৷ধৰ্ম-জনগণৰ আফিং৷আস কি সাংঘাতিক আসক্তি!কি কৰিব নোৱাৰে ধৰ্মই৷স্বাধীনতাৰ সুবাসে কঢ়িয়াই আনিছিল নোৱাখলিৰ অৰ্দ্ধদগ্ধ মৃতদেহবোৰৰ দুৰ্গন্ধ৷পেলেস্তাইনৰ শিশুবোৰৰ পৰা কাঢ়ি লোৱা হৈছিল সিহঁতৰ শৈশৱ, আফগানিস্থানৰ মহিলাসকলৰ পৰা তেওঁলোকৰ স্বাধীনতা আৰু মধ্যপ্ৰাচ্যৰ সাধাৰণ নাগৰিকসকলৰৰ পৰা তেওঁলোকৰ জীয়াই থকাৰ অধিকাৰক আৰু কি হ’ব পাৰে এই পাশৱিক হৃদয়হীনতাৰ আৰৰ কাৰণ৷তেওঁৰ আইৰ মুখৰ ভাষা৷ভাষা বাৰু মিলনৰ সেতু নে বিচ্ছেদৰ  বীজ!যদি ভাষা বিচ্ছেদৰ বীজ আৰু ঘৃণাৰ পাশা নহয়েই তেনেহ’লে কিয় পৃথককৈ গঠন হ’ল বাংলাদেশৰ৷কিয় বঙহৰ তেজেৰে ৰাঙলী হ’ল নেলী,চাউলখোৱা?জাতীয়তাবাদো হয়তো এই ঘৃণাৰেই আন এটা৷সেই যে ছয় মিলিয়ন ইহুদীক কৰা হৈছিল খুন জাতিয়তাবাদক দোহাই দি,সকলো জাতিয়তাবাদী অপৰাগ হৈছিল কিন্তু প্ৰতিবাদ কৰিবলৈ জাতীয় প্ৰেমৰ ৰাগীত আৰু যেতিয়া সাৰ পাইছিল নিজকে আৱিস্কাৰ কৰিছিল নাৰেমবাৰ্গৰ এটা পুতিগন্ধময় কোঠাত৷এনেকৈ সৃষ্টি হ’য় ঘৃণাবোৰৰ৷আপোনাৰ বা মোৰ নামৰ পৰা,উপাধিৰ পৰাআৰু মুখৰ ভাষাটোৰ পৰা তাৰপিছত এইসকলোবোৰ কুটিল ৰাজনীতিৰ পিতনিত লালিত-পালিত হৈ চয়তান হৈ ক্ৰিয়া কৰে মানুহৰ মস্তিস্কত৷তাৰতো জাতি বেলেগ,ভাষা বেলেগ,ধৰ্ম বেলেগ৷বিদেশীয়েই চাগৈ!তাক আমি মৰিয়াম,লঠীয়াম,গুৰিয়াম,মৃতদেহৰ ওপৰত তাণ্ডৱ কৰিম৷কোনে কি কৰিব!তাৰটো সকলো পৰিচয়েই আমাতকৈ বেলেগ সিটো আমাৰ বাবে মানুহেই নহয়৷সি কোন মোক চোচা মাৰিবলৈ৷মাৰ তাক আৰু মাৰ৷মৰাশটোকো মাৰ,মাৰ আৰু এনেকৈয়ে গেছ ছেম্বাৰ বোৰ খোল খায়,যীশু পুনৰ ক্ৰছত ওলমি ৰয় আৰু আমি যাত্ৰাৰ আৰম্ভ কৰো এখন ঘৃণাৰ নৰকলৈ৷গেছ চেম্বাৰবোৰে হাত বাউল দিয়ে,ক্ৰুছবিদ্ধ যীশুলৈ পুতৌ ওপজে আৰু নৰকখনত আমি হেৰাই যাওঁ৷নিজৰ মৃতদেহৰ ওপৰতেই আমি জিঘাংসাৰ নৃত্য কৰো,মানৱতাক

Schrodinger’s ৰ এটা মেকুৰী আছিল,মেকুৰীটোৰ এটা বাকচ আছিল আৰু বাকচটোৰ এটা গাণিতিক সমীকৰণ আছিল৷সমীকৰণ সম্ভাৱনাৰ৷হয়তো Schrodinger’s ৰ কোনো মেকুৰীয়েই নাছিল৷হয়তো Schrodinger’s মেকুৰী দেখিলেই সাত জাপ মৰা বীৰপুৰুষো হ’ব পাৰে৷বাকচ-সমীকৰণ-সম্ভাৱনা এইবোৰ বৌদ্ধিক ভণ্ডামি, বাজে কথা৷হয়তো মেকুৰীটো আখলৰ পৰা ভজা মাছ চুৰি কৰি পিঠিত ফলা খৰিৰ কোব খোৱা এটা নিঃকিন মেকুৰীও হ’ব পাৰে৷মুঠতে হ’ব পাৰে!হয়তো হ’ব পাৰে!যিকোনো কথা-কৰ্ম-কাণ্ডই হয়তো হৈ যাব পাৰে৷সেইটোৱেই হ’ল সম্ভাৱনা- “Probability”,সত্য নিৰুদ্দেশ হয়,বাস্তৱবোৰ সন্ধানহীন হয়,আমি সম্ভাৱনাৰ সাগৰ এখনত সত্যৰ মৰীচিকা খেদি ককবকাই থাকো৷প্ৰতিটো সম্ভাৱনাৰে সম্ভাৱনা সমান৷ Probability always lies between 0 and 1,তাৰে মাজৰ ভাল লগা সম্ভাৱনা এটাত নিমখ-তেল-জলকীয়া গুৰি সানি আমি সত্যৰ তেলত বাস্তৱৰ dry fry ভাজি খাওঁ৷মুঠতে আমাৰ সত্যটো আমাৰ বাস্তৱটো আমাৰ পছন্দৰ হ’ব লাগে আৰু যদি আমাৰ সত্যৰূপী সম্ভাৱনাৰ কোনোৱে বিৰোধ কৰে আমি জ্বলি-পকি উঠি বিদগ্ধ পণ্ডিত এজনকো পাগল সাজিবলৈ পৰোৱাই নকৰো৷আমাৰ পছন্দৰ বাস্তৱৰ অগ্নিত জীৱন্তে প্ৰতিনিয়ত জাহ যায় একোজন জিঅ’নাৰ্ডো ব্ৰুণো৷সকলো বস্তুৰে এটা সম্ভাৱনা থাকে৷সম্ভাৱনা থাকে মাৰ্ক্স বুৰ্জোৱা হোৱাৰ,হিটলাৰ মানৱতাবাদী হোৱাৰ,গান্ধী উগ্ৰবাদী হোৱাৰ,নাথুৰাম গৌতম বুদ্ধ হোৱাৰ,মই পাগল হোৱাৰ আৰু আপুনি ইমান কষ্ট কৰি অথনিৰ পৰা পাগল এটাৰ বেবেৰিবাং কথাবোৰ পঢ়ি থকাৰ৷এই যে বাস্তৱ নাই৷এইটো এটা ভাল লগা কথা৷কিন্তু সমান্তৰালকৈ দুখো লাগে,সত্যৰ মৰীচিকা খেদি দৌৰি ফুৰা মানুহবোৰক দেখিলে,পুতৌ উপজে,চিগাৰেটৰ কুণ্ডলী পকোৱা ধোৱাখিনি এৰি দি স্বগতোক্তি কৰো,” কভী-কভী লগতা হ্যে কী আপুন হী ভগৱান হ্যে৷“ধৰি লওঁক আপোনাৰ দৃষ্টিত বাস্তৱ এটা ভাল ল’ৰা৷শান্ত-শিষ্ট,নম্ৰভদ্ৰ,পঢ়াত মন থকা,এটা মৰমলগা ল’ৰা৷ৰাস্তাই-ঘাটে আপোনাক লগ পালে ধুনীয়াকৈ হাঁহি মাৰি মুৰ জোকাৰে৷কিন্তু আপুনিটো বাস্তৱৰ মনৰ ভিতৰখন জুপি চোৱা নাই৷তাৰ মনৰ কোনোবা এটা চুকত বিক্ষিপ্ত,sadistic,তালিবানী মানসিকতাও সোমাই থাকিব পাৰে৷তাৰো এটা সম্ভাৱনা আছে৷এই গোলাপফুলৰ থোপা এটা লৈ আপোনাক আলিংগন কৰা প্ৰেমিকজনেও হয়তো আপোনাৰ পিঠিত মূহূৰ্ততে চুৰি মাৰি হত্যা কৰাৰ ষড়যন্ত্ৰ ৰচিব পাৰে৷মুঠতে Face within a face,probability within probability,অসীমত সীমা হেৰাই উথপথপ লগাও কাণত বাজি উঠে চেক্সপীয়েৰৰ নাটকৰ এক ঐতিহাস্যিক সংলাপ,“Hell is empty and all the devils are here.”

Schrodinger’s ৰ এটা মেকুৰী আছিল,মেকুৰীটোৰ এটা বাকচ আছিল আৰু বাকচটোৰ এটা গাণিতিক সমীকৰণ আছিল৷সমীকৰণ সম্ভাৱনাৰ৷হয়তো Schrodinger’s ৰ কোনো মেকুৰীয়েই নাছিল৷হয়তো Schrodinger’s মেকুৰী দেখিলেই সাত জাপ মৰা বীৰপুৰুষো হ’ব পাৰে৷বাকচ-সমীকৰণ-সম্ভাৱনা এইবোৰ বৌদ্ধিক ভণ্ডামি, বাজে কথা৷হয়তো মেকুৰীটো আখলৰ পৰা ভজা মাছ চুৰি কৰি পিঠিত ফলা খৰিৰ কোব খোৱা এটা নিঃকিন মেকুৰীও হ’ব পাৰে৷মুঠতে হ’ব পাৰে!হয়তো হ’ব পাৰে!যিকোনো কথা-কৰ্ম-কাণ্ডই হয়তো হৈ যাব পাৰে৷সেইটোৱেই হ’ল সম্ভাৱনা- “Probability”,সত্য নিৰুদ্দেশ হয়,বাস্তৱবোৰ সন্ধানহীন হয়,আমি সম্ভাৱনাৰ সাগৰ এখনত সত্যৰ মৰীচিকা খেদি ককবকাই থাকো৷প্ৰতিটো সম্ভাৱনাৰে সম্ভাৱনা সমান৷ Probability always lies between 0 and 1,তাৰে মাজৰ ভাল লগা সম্ভাৱনা এটাত নিমখ-তেল-জলকীয়া গুৰি সানি আমি সত্যৰ তেলত বাস্তৱৰ dry fry ভাজি খাওঁ৷মুঠতে আমাৰ সত্যটো আমাৰ বাস্তৱটো আমাৰ পছন্দৰ হ’ব লাগে আৰু যদি আমাৰ সত্যৰূপী সম্ভাৱনাৰ কোনোৱে বিৰোধ কৰে আমি জ্বলি-পকি উঠি বিদগ্ধ পণ্ডিত এজনকো পাগল সাজিবলৈ পৰোৱাই নকৰো৷আমাৰ পছন্দৰ বাস্তৱৰ অগ্নিত জীৱন্তে প্ৰতিনিয়ত জাহ যায় একোজন জিঅ’নাৰ্ডো ব্ৰুণো৷সকলো বস্তুৰে এটা সম্ভাৱনা থাকে৷সম্ভাৱনা থাকে মাৰ্ক্স বুৰ্জোৱা হোৱাৰ,হিটলাৰ মানৱতাবাদী হোৱাৰ,গান্ধী উগ্ৰবাদী হোৱাৰ,নাথুৰাম গৌতম বুদ্ধ হোৱাৰ,মই পাগল হোৱাৰ আৰু আপুনি ইমান কষ্ট কৰি অথনিৰ পৰা পাগল এটাৰ বেবেৰিবাং কথাবোৰ পঢ়ি থকাৰ৷এই যে বাস্তৱ নাই৷এইটো এটা ভাল লগা কথা৷কিন্তু সমান্তৰালকৈ দুখো লাগে,সত্যৰ মৰীচিকা খেদি দৌৰি ফুৰা মানুহবোৰক দেখিলে,পুতৌ উপজে,চিগাৰেটৰ কুণ্ডলী পকোৱা ধোৱাখিনি এৰি দি স্বগতোক্তি কৰো,” কভী-কভী লগতা হ্যে কী আপুন হী ভগৱান হ্যে৷“ধৰি লওঁক আপোনাৰ দৃষ্টিত বাস্তৱ এটা ভাল ল’ৰা৷শান্ত-শিষ্ট,নম্ৰভদ্ৰ,পঢ়াত মন থকা,এটা মৰমলগা ল’ৰা৷ৰাস্তাই-ঘাটে আপোনাক লগ পালে ধুনীয়াকৈ হাঁহি মাৰি মুৰ জোকাৰে৷কিন্তু আপুনিটো বাস্তৱৰ মনৰ ভিতৰখন জুপি চোৱা নাই৷তাৰ মনৰ কোনোবা এটা চুকত বিক্ষিপ্ত,sadistic,তালিবানী মানসিকতাও সোমাই থাকিব পাৰে৷তাৰো এটা সম্ভাৱনা আছে৷এই গোলাপফুলৰ থোপা এটা লৈ আপোনাক আলিংগন কৰা প্ৰেমিকজনেও হয়তো আপোনাৰ পিঠিত মূহূৰ্ততে চুৰি মাৰি হত্যা কৰাৰ ষড়যন্ত্ৰ ৰচিব পাৰে৷মুঠতে Face within a face,probability within probability,অসীমত সীমা হেৰাই উথপথপ লগাও কাণত বাজি উঠে চেক্সপীয়েৰৰ নাটকৰ এক ঐতিহাস্যিক সংলাপ,“Hell is empty and all the devils are here.”

পেহাদেউৰ যোৱাথোৱা নৰীয়া৷যোৱা এপষেকমান ধৰি গুৱাহাটীৰে এখন ব্যক্তিগতখণ্ডৰ চিকিৎসালয়ত ভৰ্তি হৈ আছে৷বাৰ্দ্ধক্যজানিত সমস্যা৷চিকিৎসকেও হাত দাঙি দিছে৷আজি আবেলি বাপুকণে ফোন কৰিছিল৷পেহীদেউে কন্দাকটাখন কৰি মাতি পঠিয়ালে৷গধূলি সাতমান বজাত যোৰহাটৰ পৰা অকলেই ওলালো৷৩৭ নং ৰাষ্ট্ৰীয় ঘাইপথেৰে পূৰ্ণ বেগত গাড়ী দৌৰাইছো৷কিন্তু কাজিৰঙা সোমাৱতেই লাগিল নহয় লেঠাটো-দবাপিতা বৰষুণ!গাড়ীৰ ৱাইপাৰেও ভালকৈ কাম কৰা নাই৷গাড়ীৰ গতিবেগ ঘন্টাত প্ৰায় ১০-১৫ কিঃমিঃ মানলৈ হ্ৰাস পালে আৰু তাৰ পিছৰ পৰাই গৰু গাড়ীৰ দৰে আগবাঢ়ি এতিয়া প্ৰায় চাৰি ঘন্টাৰ অন্তত জখলাবন্ধাত৷সময় প্ৰায় নিশা ১:৩০ বাজিছে৷সন্ধিয়াতে লৰালৰিকৈ ভাত কেইটামান গিলি অহা৷যঠেষ্ট ভোকো লাগিছে৷সম্ভৱত বৰষুণৰ বাবেই আজি ৰাস্তাৰ কাষৰ বেছিভাগ ধাবাই বন্ধ হৈ গ’ল৷ছেহ! কি হ’ব এতিয়া,এনেকৈ হ’লে চোন গুৱাহাটী পাওঁ মানে ভোকতে আধামৰা হ’ব লাগিব৷সচাৰচৰ মই দুৰণিবটীয়া ঠাইলৈ গ’লে লগত বিস্কুট বা কেকৰ পেকেট এটা লৈ যাও আজি লৰালৰিতে সেয়াও অনা ন’হল৷দুৰৈত দোকান এখনৰ পৰা ৰিণিকিৰিণিকি লাইটৰ পোহৰ এটা দেখিছো৷হয়তো কোনো ধাবাও হ’ব পাৰে৷মনত আশাৰ কিৰণ জাগি উঠিল৷

      নামফলকখন পঢ়ি চালো৷“মদন নিৰামিষ ভোজনালয়৷“এখন আওপুৰণি এই অমুকাৰ দোৱানত ক’বলৈ গ’লে ঘেগেলা ভোজনালয়৷ কাঠবোৰ হয়তো কাহানিবাতেই উৱলি গৈছে৷বেৰকেইখনৰো ঠায়ে-ঠায়ে ৰং গৈছেগৈ৷দোকানৰ গাদীত এজন আদহীয়া শেতা বৰণৰ থুলন্তৰ চেহেৰাৰ ব্যক্তি বহি আছে,সম্ভৱত তেওঁ ভোজনালয়খনৰ মালিকেই হ’ব৷ব্যক্তিজনে এটা সেমেকা হাঁহি মাৰি মোক অভিবাদন জনালে৷ভোজনালয়খনত গ্ৰাহক বুলিবলৈ কোনো নাই৷ময়েই হয়তো এই অন্তিম প্ৰহৰৰ একমাত্ৰ অতিথি৷জপৰা চুলিৰ চেঙেলীয়া ল’ৰা এটাই পানী এগিলাচ টেবুলত থৈ অৰ্ডাৰটো লৈ গ’ল৷ৰুটী তাৰকা৷পানীৰ গিলাচটো হাতত ল’লো৷চিহহহহহহ……এইবোৰ কি,এয়াচোন পানী নহয়,কেঁচা তেজ!তেজ-তেজ!মই আৰ্তনাদ কৰি উঠিলো৷“আৰে বাবু ক’ত তেজ দেখিলে!“গিলাচত-গিলাচত৷“ মই কম্পিত কন্ঠেৰে ক’লো৷“আৰে বাবু গিলাচটো পানী আছে৷“ এটা বেকা হাঁহি মাৰি জপৰা চুলিৰ ল’ৰাটোৱে ক’লে৷আৰে হয়তো গিলাচত এয়াচোন পানী!মোৰ পেটেপেটে ভীষণ লাজো লাগিল৷ভোকেভাগৰে নিশ্চয় মোৰ মতিভ্ৰমেই হ’ল৷“এই ৰামু বাবুৰ বাবে একদম গৰম-গৰম ৰুটী আৰু তাৰকা লগা৷ইমানদিনৰ মুৰত আজি ভোজনালয়লৈ অতিথি আহিছে জল্দাজল্দি কৰ৷“জী মালিক৷“ মালিকজনৰ মাখনসনা কথাকেইটা শুনি মোৰ পেটে-পেটে হাঁহিও উঠিল৷কিছুবেলিৰ পৰা প্ৰস্ৰাব কৰিবও লাগি আছিল ৰামুক প্ৰস্ৰাৱাগাৰৰ ৰাস্তাটো দেখুৱাই দিবলৈ ক’লো৷ভোজনালয়ৰ ৰান্ধনীঘৰৰ পিছফালে নাতিদুৰৈত প্ৰস্ৰাৱাগাৰটো৷ৰাস্তাটো অন্ধকাৰ৷বৰষুণৰ বাবে চোতালখনো জেকা হৈ আছে৷খুপি-খুপি আগবাঢ়িলো৷এচলীয়া টিংৰ এটা সন্মিলিত শৌচাগাৰ আৰু প্ৰস্ৰাৱাগাৰ৷বেৰত শুং জোকাৰি-জোকাৰি পইতাঁচোৰা কেইটামান দৌৰি ফুৰিছে৷ভিতৰত ঢিমিকঢামাককৈ ৬০ ৱাটৰ বাল্ব এটা জ্বলি আছে৷দৰ্জাখন জপাই ল’লো৷উস!কি উৎকট গোন্ধ৷ইয়াতে কিমান দিন পানী ধলা নাই সেয়া হ’য়তো ভগৱানেহে জানে৷কেইবাবাৰো ঢিমিকঢামাক কৰি খিটিককৈ লাইটটো নুমাই গ’ল৷বন্ধ প্ৰস্ৰাৱাগাৰটোৰ ভিতৰতে এচাটি হিমচেঁচা বতাহে মোক হাড়লৈকে কপাই গ’ল৷মোৰ কাণৰ কাষত কোনোবাই ফুচফুচাই ক’লে,“ সকলো মৰিল৷তয়ো মৰিবি৷সকলো মৰিল৷তয়ো মৰিবি৷“মোৰ আশেপাশেটো কোনো নাই৷এয়াও মোৰ মনৰ ভ্ৰমেই ন’হয়টো৷লৰালৰিকৈ দৰ্জাখনৰ ফালে আগবাঢ়িলো৷আৰে!এয়া কি দৰ্জাখন আকৌ বাহিৰৰ পৰা কোনে বন্ধ কৰি দিলে৷বাৰে-বাৰে চেষ্টা কৰিও মই দৰ্জাখন খুলিব পৰা নাই৷“ সকলো মৰিল৷তয়ো মৰিবি৷সকলো মৰিল তয়ো মৰিবি৷সকলো মৰিল তয়ো মৰিবি………..”বেৰৰ পইতাঁচোৰাকেইটায়ো মোৰ মুৰৰ ওপৰত চক্ৰকাৰে উৰিবলৈ ধৰিলে৷“ৰামু,ৰামু…….” মই দৰ্জাখনত প্ৰচণ্ড জোৰেৰে গুৰিয়াবলৈ ধৰিলো৷এপাকত দৰ্জাখন কোনোবাই বাহিৰৰ পৰা খুলি দিলে৷“পুৰণি দৰ্জা বাবু মাজে-মাজে এনেকৈয়ে ফঁচি যায়৷“ৰামুৱে এক শীতল কন্ঠেৰে ক’লে৷উফফ!মদন নিৰামিষ ভোজনালয়ৰ এয়া প্ৰস্ৰাৱাগাৰৰ নে জীৱন্ত নৰক দৰ্শন!ভোজনালয়ৰ ভিতৰলৈ সোমায়েই মনটো ভাল লাগি গ’ল৷মোৰ টেবুলত খোৱা বস্তুখিনি ধুনীয়াকৈ সজাই ঢাকি ৰখা হৈছে৷পেটটোও কলমলাই উঠিল৷হাতখন তিয়াই খোৱামেজত বঢ়িলো৷ঢাকনিখন গুচাই দিয়েই মোৰ ভৰিৰ তলৰ মাটিখিনি কপি উঠিল৷মোৰ শৰীৰৰ মাজেৰে যেন এক শক্তিশালী বিজুলী প্ৰৱাহ হে পাৰ হৈ গ’ল৷প্লেটখনত ৰুটীৰ আৰু তাৰকাৰ সলনি সজাই থোৱা আছিল এখন অগ্নিদগ্ধ কটা হাত৷মোৰ মুখেৰে এটা অস্ফুট আৰ্তনাদ ওলাই আহিল৷থুলন্তৰ চেহেৰাৰ মালিকজন আৰু জপৰা চুলিৰ ৰামু মোৰ কাষলৈ দৌৰি আহিল৷“বাবু,কি হ’ল?“ মই ভয়ে-ভয়ে প্লেটখনলৈ আঙুলিয়াই দিলো৷মই যেন কিবা এটা গাজাখুৰি গল্পহে ক’লো৷ৰামু আৰু মালিক হাঁহিত ফাটি পৰিল৷মালিকজনে এইবাৰ এটা বেকাঁ হাঁহি মাৰি মোক চোলাৰ হাতখন কোচাই তেওঁৰ হাতৰ কটা অংশটো দেখুৱাই ক’লে,“আৰে বাবু এইখনটো মোৰেই হাত৷এবাৰ খাই চাওকনা৷জুইত সেকা নৰমাংস খাবলৈ কি যে সোৱাদ৷“চকুৰ পচাৰতে ৰামু আৰু থুলন্তৰ চেহেৰাৰ মালিকজন দুটা জুয়ে পোৰা অৰ্দ্ধগলিত শৰীৰত পৰিণত হ’ল আৰু অট্টহাস্য কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে৷“সকলো মৰিল তয়ো মৰিবি৷সকলো মৰিল তয়ো মৰিবি৷সকলো মৰিল……………..৷”এক অশৰীৰ কন্ঠই মোক পুনৰ কাণৰ কাষত ফুচফুচাই ক’লে৷মই মোৰ গাড়ীখনৰ অভিমুখে দৌৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিলো৷মোৰ পিছে-পিছে ৰামু আৰু মালিকৰ অগ্নিদগ্ধ শৰীৰকেইটায়ো দৌৰি-দৌৰিয়েই চিঞৰিবলৈ ধৰিলে,“ৰ’ব বাবু৷ৰ’ব৷এবাৰ মোৰ হাতখন খাই চাওঁক না৷জুয়ে পোৰা নৰমাংস৷আস!কি যে সোৱাদ!“ অশৰীৰ কন্ঠয়ো পুনৰ ফুচফুচবালৈ ধৰিলে“সকলো মৰিল তয়ো মৰিবি৷সকলো মৰিল তয়ো মৰিবি……৷“মই চকুৰে এতিয়া কেৱল অন্ধকাৰ দেখিছো৷কেৱল আৰু কেৱল মাত্ৰ অন্ধকাৰ৷“

     শীতল পানী এছাটি মুখত পৰাত মই সাৰ পালো৷মই মোৰ গাড়ীখনৰ কাষতেই হয়তো ইমানপৰে সংজ্ঞাহীন হৈ পৰি আছিলো৷পূৱ আকাশত তেতিয়া সূৰুযৰ হেঙুল আভা৷মোৰ সন্মুখত এজন কঠোৰ অভিব্যক্তিৰ দাৰোগা আৰু কেইজনমান কনিষ্টবল৷হয়তো পেট্ৰলিং পাৰ্টী হ’ব৷মই খোনাইখোনাই তেওঁলোকক থুলমুলকৈ ঘটনাটোৰ বৰ্ণণা কৰিলো৷“ What rubish!ভূত!মদন নিৰামিষ ভোজনালয়!কি বকিছে আপুনি৷সস্তীয়া নিচা কৰি আছে নেকি৷আপুনি মুকলি পথাৰৰ মাজত পৰি আছে৷ক’ত আপোনাৰ সেই ভৌতিক মদন নিৰামিষ ভোজনালয়৷“দাৰোগাজন গৰ্জি উঠিল৷আঙুলিয়াই দেখুৱাবলৈ লৈয়ো মই থমকি ৰ’লো৷আৰে এয়া চোন দুৰদুৰণিলৈকে মাথো মুকলি পথাৰ৷এনেতে বৃদ্ধ কনিষ্ঠৱল এজনে সেপ ঢুকি আৰম্ভ কৰিলে,“ ছাৰ,সৰু মানুহ,বৰ-বৰ কথা৷বেয়া নাপাব৷আজিৰ পৰা প্ৰায় বিশ বছৰ মানৰ আগেয়ে এইখিনিতে এখেতে কোৱা সেই মদন নিৰামিষ ভোজনালয়খন আছিল৷সেইটো সময়ৰ নাম কৰা হোটেল৷আমিও মাজে-মাজে বৰ চাহাবৰ সৈতে নাইট পেট্ৰোলিংত আহোতে তাতে কেতিয়াবা নিশাৰ সাজটো খাইছিলো৷মদন আৰু কাৰিকৰ ল’ৰা ৰামু ৰাতিও তাতেই থাকে৷এদিন নিশা কিবাকৈ দুৰ্ঘটনাবশতঃ গেছ ছিলিণ্ডাৰ ব্লাষ্ট হৈ গোটেই ভোজনালয়তে জুই লাগিল৷মদন আৰু ৰামুও শোৱাপাটীতে জুই লাগি মৰিল৷তেতিয়াৰ পৰা এই ঠাইখনত মাজে-সময়ে এনেকুৱা দুৰ্ঘটনা হৈয়েই থাকে৷যোৱাবছৰ এইখিনিতে দুটা মৃতদেহো উদ্ধাৰ হৈছিল৷কেচটোৰ এতিয়ালৈকে কোনো সমাধান ন’হল৷এখেতৰ আজি গুৰুজনা ভাল আছিল বাবেহে কিবাকৈ যমপুৰীৰ দুৱাৰদলিৰ পৰা ঘুৰি আহিল৷“কনিষ্টৱলজনৰ কথা শুনি দাৰোগাজনৰো মুখখন শুকাই গ’ল৷মোৰ অৱস্থাও তথৈবচ আছিল৷পেট্ৰোলিং পাৰ্টীটোৱে মোৰ ঘৰৰ মানুহক খবৰ দি মোক স্থানীয় চৰকাৰী হস্পাতালখনতে ভৰ্তি কৰি দিলে৷আবেলিলৈ বাপুকণৰ ফোন আহিল৷পেহাদেউে দুপৰীয়াৰ পৰা গাটো কিছু টঙাইছে৷অলপ খোৱাবোৱাও কৰিছে৷মই মনে-মনে নেদেখাজনক ধন্যবাদ জনাই পুনৰ চকুহাল মুদি দিলো৷

বিৰিঞ্চি সম্পূৰ্ণ নাম বিৰিঞ্চিকুমাৰ আগৰৱালা৷ল’ৰাটো অলপ জিনিচ প্ৰকৃতিৰ৷জিনিচ মানে ধৰক ভূত-প্ৰেত,আত্মা-প্ৰেতাত্মা আদিৰ দৰে অলৌকিক ৰহস্যৰ পম খেদি ফুৰি ভাল পায়৷একেখন মফচলীয়া চহৰৰে বাসিন্দা হোৱাৰ সুবাদতে যোৱা দুবছৰ ধৰি আমি একেটা ভাড়াঘৰতে মেছ কৰি আছো৷এনেই বিৰিঞ্চি ল’ৰাটো বেযা নহয়৷নম্ৰ অথচ ৰসিক৷কিন্তু তাৰ এই অতিপ্ৰাকৃতিক বিষয়বোৰৰ প্ৰতি থকা ধাউতিয়েহে মোক মাজে-সময়ে বিবুধিত পেলায়৷আমাৰ শোৱনীকোঠাৰ খিৰিকীখন খুলি দিলেই নাতিদুৰৈত এখন জৰাজীৰ্ণ শ্মশান৷ভূত-প্ৰেতৰ সন্ধানত কেতিয়াবা এই জিনিচ প্ৰাণীটোৱে চিগাৰেট হুপি-হুপি মাজনিশা খিৰিকীখন খুলি সেইফালেই চাই থাকে৷এবাৰ বপুৰাই আমাৰ ৰূমতে আত্মা মতাৰো পৰিকল্পনা কৰিছিল কিন্তু মোৰ গুৱালগালিৰ কোবত সেইবাৰলৈ বিৰিঞ্চিৰ সোণালী সপোনৰ সিমানতে যতি পৰিল৷
“নতুন টেকনিক এটা শিকিছো৷ইছকো লগা দালা তো লাইফ জিংগালালা“ স্বভাৱসুলভ ৰসিকতাৰে বিৰিঞ্চিয়ে ক’লে৷“আকৌ ক’ত কি শিকি আহিলি!“ “চাচপেঞ্চ“ বুলি কৈ বিৰিঞ্চিয়ে মিচিকিয়াই হাঁহি দিলে৷বিৰিঞ্চিৰ মুখেৰে কথা উলিয়োৱা ঢেৰুৱাৰ ঠাৰি সিজোৱা সদৃশ,সেয়ে ময়ো আৰু বিশেষ কথা নবঢ়াই কাণত হেডফোন ডাল লগাই বিছনাত পৰিলো৷

ৰাতিপুৱা পলমকৈ উঠাটো মোৰ পুৰণি স্বভাৱ৷আজি সাৰ পাওতেও প্ৰায় দহ মানেই বাজিল৷পুৱাই-পুৱাই বিৰিঞ্চিৰ কাৰবাৰ দেখি মোৰ চকু কপালত উঠিল৷টেবুলত এটা RS ৰ ফুল,অলপমান মিছল আৰু এটা গিলাচ৷বটলটো দেখিয়েই অনুমান কৰিব পাৰি যে ইতিমধ্যেই বেটাই হাফ এটা ছিঙিছে৷বিস্ময়ভূত হৈ মোৰ মুখেৰে ওলাই আহিল,“ আৰে তই আকৌ কেতিয়াৰ পৰা মদ খাবলৈ ল’লি?তাকো পুৱাই-পুৱাই হাফ এটা!“ বিশেষ প্ৰতিক্ৰিয়া প্ৰকাশ নকৰি বিৰিঞ্চিয়ে ক’লে,“তাই এৰি যোৱাৰ পৰা৷“ “আৰে তইচোন যোৱাকালিলৈকে ছিংগল আছিলি? “সেইবোৰ বহুত পুৰণি কথা৷বাদ দে!“ বিৰিঞ্চিৰ বেবেৰিবাং কথাবোৰ শুনি মোৰ পেটে-পেটে হাঁহিও উঠল৷বপুৰাৰ বোধকৰো ভালকৈয়েই নিচা ধৰিছে৷মই আৰু কথা বঢ়াই নাথাকি খৰধৰকৈ ডাড়ি খুৰোৱাত লাগিলো৷“আস….”খৰখেদাকৈ ডাড়ি খুৰাওঁতে ভালকৈয়ে এবখলা গ’ল৷সৰু আইনাখনত চাই দেখো বিৰিঞ্চিয়ে এক লুভীয়া দৃষ্টিৰে মোৰ ডিঙিৰে বৈ অহা কেঁচা তেজখিনিলৈ চাই আছে৷কিয় নাজানো সেই দৃষ্টিটোৱে মোৰ সৰ্বশৰীৰ কপাই তুলিল৷মই খৰধৰকৈ মুখখন ধুই চোলাটো সলাই কলেজলৈ বুলি ওলাই গ’লো৷

সন্ধিয়া ৰূমত সোমায়েই মই পুনৰ হতবাক হৈ পৰিলো৷বিৰিঞ্চিয়ে চিকেন লেগ পিছ এটা হাতত লৈ চোবাই আছে৷চোবাইছে মানে একেবাৰে হাড়লৈকে চোবাইছে৷প্লেটখনত পৰি থকা হাড় কেইডালৰ পৰাই অনুমান কৰিব পাৰি যে ইতিমধ্যেই সি পাঁচ-ছটামান লেগপিছ চাফা দিলে৷“আৰে ভাই তইটো ভেজ আছিলি৷“ বিৰিঞ্চিয়ে কোনো প্ৰতিক্ৰিয়া প্ৰকাশ নকৰি মাত্ৰ হাড় চোবাইছে৷মই বিৰিঞ্চিয়ে পেকিং কৰি অনা লেগপিছ এটাত হাত দিয়াত সি গৰ্জি উঠিল তাৰ চকুত এক অনামী আক্ৰোশ৷

যোৱা দুদিনমানৰ পৰা আমাৰ ৰূমটোত অনবৰতে কিবা এটা পঁচা-পঁচা গোন্ধাই থাকে৷যেন ক’ৰবাত কিবা এটা মৰিছেহে৷ৰূমত বনচাই কৰি ৰখা গছকেইজোপাও আচম্বিতে শুকাই গ’ল৷বিৰিঞ্চিও সেই আগৰ বিৰিঞ্চি হৈ থকা নাই৷অনবৰতে মাংস আৰু মদিৰাত ডুবি থাকে৷মাজে-মাজে কোনোবা অচিনাকি ছোৱালী এজনীৰ নাম লৈ উচুপে৷সৰু-সৰু কথাতে আজিকালি বিৰিঞ্চিৰ খং উঠে৷খোৱা বস্তু সন্মুখত পালেই কিবা বহুদিন খাবলৈ নোপোৱা মানুহৰ দৰে গো গ্ৰাসে গিলে৷সকলোতকৈ ডাঙৰ কথা এইহেন গেলা গৰমতো সি ফুল চাৰ্ট আৰু লং পেন্ট পিন্ধি থাকে৷দুদিনমানৰ পৰা তাৰ মুখমণ্ডলটো কিবা এটুকুৰা ঘা লাগিছে৷ঠিক ঘা নহয় যেন সেই বিশেষ অংশটো গেলিবলৈহে আৰম্ভ কৰিছে৷যোৱাকালি শেষনিশা মই এটা বৰ অদ্ভুত সপোন দেখিলো৷সপোনত বিৰিঞ্চিয়ে মোক কান্দি-কান্দি কৈছিল,“ বন্ধু মোক মুক্তি দে৷সি মোৰ শৰীৰটোক বৰ অত্যাচাৰ কৰিছে৷“সপোনটো দেখাৰ পৰা কিয় নাজানো মোৰ মনটো চেবাই আছে৷

আজি কলেজৰ পৰা সোনকালেই আহিলো৷বিৰিঞ্চি ৰূমত নাছিল৷নিশ্চয় মদ খাবলৈ ওলাই গৈছে৷হঠাৎ বিৰিঞ্চিৰ টেবুলত পৰি থকা তাৰ পাৰ্চনেল ডায়েৰীখনত মোৰ চকু পৰিল৷বেলেগৰ পাৰ্চনেল ডায়েৰী পঢ়াটো বেয়া কথা কিন্তু ডায়েৰীখনত হয়তো বিৰিঞ্চিৰ পৰিবৰ্তিত স্বভাৱৰ কাৰণ বিছাৰি পোৱা যাব৷ডায়েৰীখনৰ শেষৰ তাৰিখটো ২৯ জুলাইৰ আজিৰ পৰা ঠিক পাঁচ দিন আগৰ৷মানে বিৰিঞ্চিৰ স্বভাৱৰ পৰিবৰ্তন হোৱাৰ ঠিক এদিন আগৰ৷ডায়েৰীত বিৰিঞ্চিয়ে লিখা কথাখিনি পঢ়ি মোৰ বুকু কঠি উঠিল৷তাত বিৰিঞ্চিয়ে লিখিছে অৱশেষত মই বহু বিচাৰ-খোচাৰ কৰাৰ অন্তত astral projection ৰ এটা নিৰ্ভৰযোগ্য পদ্ধতি বিছাৰি পালো৷আজি ৰাতি যদি এই পদ্ধতিত মই সফল হওঁ মই মোৰ শৰীৰৰ পৰা আত্মাটোক বিচ্ছিন্ন কৰি সূক্ষ্ম শৰীৰেৰে বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ড ভ্ৰমণ কৰি পুনৰ এই পাৰ্থিৱ শৰীৰত প্ৰৱেশ কৰিবলৈ সক্ষম হ’ম৷ইমানতে বিৰিঞ্চিৰ ডায়েৰীখন শেষ হৈছে৷বিৰিঞ্চি অহাৰ আগেয়ে মই লৰালৰিকৈ কম্পিত স্বৰৰে বিৰিঞ্চিৰ দেউতাকলৈ ফোন লগালো৷

ৰূমটোত এক আতংকময় পৰিস্থিতিৰ উদ্ভৱ হৈছে৷বিৰিঞ্চিৰ তাৰ দুটাকৈ পাহোৱাল ককায়েকেও ধৰি ৰাখিব পৰা নাই৷টনাটনিত বিৰিঞ্চিৰ চোলাটো ফাটিল৷বিৰিঞ্চিৰ গোটেই গাটো গেলি গৈছে৷যেন এটা গেলি যোৱা মৃতদেহহে৷ৰূমটো পচা-পচা গোন্ধেৰে ভৰি পৰিল৷সি এবাৰ কান্দিছে-এবাৰ হাঁহিছে৷তান্ত্ৰিকজনে মন্ত্ৰোচ্চাৰণ কৰি এচাটি পানী ছটিয়াই দি বিৰিঞ্চিক প্ৰশ্ন কৰিলে,“তই কোন?আৰু এই শৰীৰটো কিয় অধিকাৰ কৰিছ৷“ তাৰ পিছত বিৰিঞ্চিয়ে যিখিনি কথা ক’লে শুনি আমাৰ ভৰিৰ তলৰ মাটি কপি উঠিল৷“মোৰ নাম নয়ন৷আজিৰ পৰা দহ বছৰ মানৰ পূৰ্বে এই ঘৰটোৰ পিছফালৰ বাঁহনীখনতে মই প্ৰেয়সীয়ে প্ৰতাৰণা বলি হৈ চিপ লৈ মৰিছিলো৷তেতিয়াৰ পৰাই মোৰ অতৃপ্ত আত্মাটো এইখিনিতে ঘুৰি-পকি থাকে৷২৯ জুলাইৰ নিশা এক প্ৰাচীন বিধিৰে(astral projection) বিৰিঞ্চিৰ আত্মাটোৱে তাৰ পাৰ্থিৱ শৰীৰটো এৰি বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ড ভ্ৰমিৱলৈ ওলাই গ’ল৷মই মনে-মনে এই সকলোবোৰ লক্ষ্য কৰি আছিলো আৰু সুযোগ বুজি সি ঘুৰি অহাৰ পূৰ্বেই মই তাৰ শৰীৰটো দখল কৰিলো৷মোৰ বহু আধাৰুৱা আশা আছে৷এই শৰীৰটোৰে মই সেই আশাবোৰ পূৰণ কৰিম৷“ “তই এই শৰীৰটো এৰি দে৷ইতিমধ্যেই এই শৰীৰটোৰ প্ৰকৃত আত্মাৰ অনুপস্থিতিত মৃত্যু হৈ বেতাললৈ পৰ্য্যবসিত হৈছে৷“ “নাই নেৰো৷“ “তেন্তে এয়া ল’ “ তান্ত্ৰিকজনে বিৰিঞ্চিৰ শৰীৰলৈ পুনৰ এছাটি পানী মাৰি পঠিয়ালে৷বিৰিঞ্চিৰূপী বেতালে আৰ্তনাদ কৰি উঠিল,“যাম,যাম গৈছো৷“ “চিন এটা দি যা৷“ “আমৰ ডালটো ভাঙি যাম৷“ হুৰুককৈ আমৰ ডাল এটা ভঙাৰ লগে-লগে বিৰিঞ্চিৰ নিস্প্ৰাণ অৰ্দ্ধগলিত মৃতদেহটো মজিয়াত সৰি পৰিল৷

সেই নিশা বিৰিঞ্চি পুনৰ মোৰ সপোনত আহিছিল৷মিছিকিয়া হাঁহিৰে মোক ধন্যবাদ জনাইছিল আৰু সেইদিনা সপোনতে মই উচুপি উঠিছিলো৷ইয়াৰ পিছদিনাই মই সেই ৰূমটো এৰি হোষ্টেললৈ গুচি গৈছিলো

যুদ্ধৰ আৰম্ভণি বিন্দু–১১ মে ১৯৯৮ ডি আৰ ডি অ ৰ সমসাময়িক মুৰব্বী ড° এ পি জে আব্দুল কালাম(ক’ড নেম মেজৰ পৃথ্বীৰাজ),পৰমাণু বিজ্ঞানী আৰ ছিদাম্বৰামৰ(ক’ড নেম নটৰাজ)নেতৃত্বত আৰু প্ৰধানমন্ত্ৰী অটল বিহাৰী বাজপেয়ীৰ নেতৃত্বাধীন ভাৰত চৰকাৰৰ সদিচ্ছাত পোখৰণত ভাৰতবৰ্ষই প্ৰথমটো পৰমাণু বোমাৰ পৰীক্ষামূলক বিস্ফোৰণ সফলতাৰে সম্পন্ন কৰি সমগ্ৰ বিশ্বৰ আগত নিজকে পাৰমাণৱিক শক্তিৰে সম্পন্ন দেশ বুলি ঘোষণা কৰে৷১৩ মেত পোখৰণত আৰু দুটা পাৰমাণৱিক বোমাৰ পৰীক্ষামূলক বিস্ফোৰণ সফলতাৰে সম্পন্ন হ’য়৷প্ৰধানমন্ত্ৰী বাজপেয়ীয়ে সাংসদত “ন’ ফাষ্ট ইউজ পলিছিৰ“ ঘোষণা কৰে আৰু কয় যে পাৰমাণৱিক শক্তিবিহীন দেশৰ সৈতে হোৱা যুদ্ধত ভাৰতবৰ্ষ পাৰমাণৱিক বোমাৰ ব্যৱহাৰৰ পৰা বিৰত থাকিব৷ভাৰতৰ এই সফলতাই ইতিমধ্যেই মাৰ্কিন যুক্তৰাষ্ট্ৰ আৰু চীনৰ নিদ্ৰা হৰণ কৰিছিল আৰু এইদুইখন দেশে সেই বছৰেই ৰাষ্ট্ৰসংঘত ভাৰতৰ বিৰূদ্ধে এলানি সিদ্ধান্ত লয় তাৰ ভিতৰত এক গুৰুত্বপূৰ্ণ সিদ্ধান্ত আছিল যে কাশ্মীৰৰ সমস্যাক আৰ্ন্তৰাষ্ট্ৰীয় পৰ্য্যায়ত সমাধান কৰা উচিত৷এই ঘটনাক্ৰমৰ মাজতে সৰ্বমুঠ ছটা পাৰমাণৱিক বোমাৰ পৰীক্ষামূলক বিস্ফোৰণেৰে পাকিস্তানেও নিজকে পাৰমাণৱিক শক্তিসম্পন্ন দেশ ৰূপে ঘোষণা কৰে আৰু এক বিবৃতিত পাকিস্তানৰ তদানীন্তন প্ৰধানমন্ত্ৰী নৱাজ শ্বৰীফে কয় যে ভাৰতৰ পৰমাণু পৰীক্ষণে পাকিস্তানক দেশৰ সুৰক্ষাৰ স্বাৰ্থত পৰমাণু বোমা নিৰ্মাণ কৰিবলৈ প্ৰকাৰন্তৰে প্ৰৰোচিত কৰিলে৷এইখিনিতে প্ৰশ্নৰ উত্থাপন হয় যে যদি পাকিস্তানে পূৰ্বৰ পৰাই পৰমাণু বোমাৰ নিৰ্মাণৰ বাবে কোনো পৰিকল্পনা কৰা নাছিল আৰু শ্বৰীফে কোৱাৰ দৰে পাকিস্তানক ভাৰতেহে বোমা নিৰ্মাণ কৰিবলৈ প্ৰৰোচিত কৰিছিল তেনেহ’লে ভাৰতৰ পৰমাণু পৰীক্ষণৰ মাত্ৰ ১৫ দিনৰ ভিতৰতে পাকিস্তানে সৰ্বমুঠ ছটা পৰমাণু বোমাৰ পৰীক্ষামূলক বিস্ফোৰণ কিদৰে সফলতাৰে সম্পন্ন কৰিলে?ভাৰত আৰু পাকিস্তানৰ পৰমাণু পৰীক্ষণৰ প্ৰতি লক্ষ্য ৰাখি সমসাময়িক ইউৰোপীয় আৰু মাৰ্কিন সামৰিক বিশেষজ্ঞ সকলে আচিৰেই কাশ্মীৰ নিউক্লিয়েৰ ফ্লাছপইন্টত পৰিণত হ’ব বুলি ভবিষ্যৎবাণী কৰিছিল৷

ধুমুহাৰ পূৰ্বৰ নিৰবতা- ১৯৯৮ চনৰ ছেপ্তেম্বৰ মাহত ভাৰত আৰু পাকিস্তানৰ মাজত প্ৰথমবাৰৰ বাবে মিত্ৰতাৰ চানেকি স্বৰূপে এক বাছসেৱাৰ আৰম্ভণি হ’য় আৰু মিত্ৰতাৰ সেই বাহনত আৰোহণ কৰি ভাৰতৰ তদানীন্তন প্ৰধানমন্ত্ৰী অটল বিহাৰী বাজপেয়ী পাকিস্তানৰ লাহোৰ চহৰত উপস্থিত হয়৷সেই সময়ৰ পাকিস্তানৰ প্ৰধানমন্ত্ৰী নৱাজ শ্বৰীফে বাজপেয়ীক লাহোৰত উষ্ম আদৰণী জনাই৷ভ্ৰমণকালত লাহোৰৰ এখন জনসভাত পাকিস্তানৰ জনসাধাৰণক সম্বোধন কৰি দিয়া এক ভাষণত বাজপেয়ীজীয়ে কৈছিল,“আহক আমি দুয়োখন দেশে অতীতৰ তিক্ততাপূৰ্ণ স্মৃতিক পাহৰি পাতনি মেলো এক নতুন সম্ভাৱনাপূৰ্ণ ভবিষ্যৎৰ৷“কিন্তু শান্তিৰ দূত বাজপেয়ীজীৰ অলক্ষিতেই সেইখন পাকিস্তানৰে চাৰিজন সেনাঅধিকাৰীয়ে সেই একেই সময়তেই ইছলামবাদত বহি ভাৰতৰ বিৰূদ্ধে ৰচনা কৰিছিল এক ভয়ংকৰ ষড়যন্ত্ৰৰ৷

সেনা নে সন্ত্ৰাসবাদী- ১৯৯৯ চনৰ এপ্ৰিল মাহত কাৰ্গিলৰ এজন স্থানীয় ভেড়াৰখীয়াই ভাৰতীয় সেনাৰ পৰিত্যক্ত চাউনিত সন্দেহজনক অনুপ্ৰৱেশকাৰীৰ উপস্থিতিৰ উমান পায় সেই কথা কৰ্তব্যৰত ভাৰতীয় জোৱানক অৱগত কৰে৷প্ৰথম অৱস্থাত ভাৰতীয় সেনাই সেয়া অনুপ্ৰৱেশকাৰী পাকিস্তানী উগ্ৰপন্থী বুলিয়েই ভাবিছিল আৰু ইয়াৰ প্ৰত্যক্ষ প্ৰমাণ আছিল সেইসময়ৰ তদানীন্তন প্ৰতিৰক্ষামন্ত্ৰী জৰ্জ ফাৰ্ণাণ্ডেজে ১৯ মেত দিয়া এক বিবৃত্তি সেই বিবৃত্তিত ফাৰ্ণাণ্ডেজে কৈছিল,“আমি মাত্ৰ দুদিনৰ ভিতৰত পাকিস্তানী মুজাদহীনৰ অনুপ্ৰৱেশকাৰীসকলৰ পৰা আমাৰ পৰিত্যক্ত চাউনি সমূহ উদ্ধাৰ কৰিবলৈ সক্ষম৷“কিন্তু সেই বিবৃত্তিৰ ৯ দিনৰ পিছত ২৮ মেত অনুষ্ঠিত ৰাষ্ট্ৰীয় সুৰক্ষা পৰিষদৰ এক গুৰুত্বপূৰ্ণ বৈঠকত ভাৰতীয় স্থলসেনাৰ মুৰব্বী ভি.পি মাল্লিক প্ৰধানমন্ত্ৰীক অৱগত কৰে যে প্ৰকৃততে অনুপ্ৰৱেশকাৰীসকল মুজাদহীন নহয় তেওঁলোক মেছিন গান আৰু এয়াৰ ডিফেন্স ছিষ্টেমেৰে সম্পন্ন পাকিস্তানী সেনা৷

পাকিস্তানৰ পৰিকল্পনা- যিসময়ত বাজপেয়ীজীয়ে লাহোৰত শান্তিৰ বাণী বিলাইছিল সেইসময়ত পাকিস্তানৰ চাৰিজন সেনা অধিকাৰী জেনেৰেল মুশ্বাৰফ,লেফটেনেন্ট মোহম্মদ আজীজ,লেফটেনেণ্ট মেহমুদ আৰু ব্ৰীগেডিয়াৰ জাৱেদে ইছলামবাদত ৰচনা  কৰিছিল এক ভয়ংকৰ ভাৰত বিৰোধী ষড়যন্ত্ৰৰ৷পাকিস্তানী মুজাদহীনৰ ভেশত পাকিস্তানী সেনাই অস্ত্ৰশস্ত্ৰৰে সুসজ্জিত হৈ ভাৰতীয় সেনাৰ শীতকালত পৰিত্যক্ত ১৪০ টা সেনাচাউনি অতি সংগোপনে দখল কৰিব আৰু সুযোগ বাজি ভাৰতৰ শ্ৰীনগৰ হাইৱেত আক্ৰমণ কৰিব আৰু যদি তেতিয়া ভাৰতীয় সেনাই বাধ্যত পৰি পাকিস্তানৰ বিৰূদ্ধে এটা নতুন ফ্ৰন্ট লাইন খোলে পাকিস্তানে যুদ্ধৰ সকলো দোষ ভাৰতৰ ওপৰত জাপি দি ভাৰতক পৰমাণু বোমাৰে আক্ৰমণ কৰিব৷

ৰাষ্ট্ৰীয় সুৰক্ষা পৰিষদৰ সিদ্ধান্ত-২৮ মেৰ সেই বৈঠকত  ভাৰতৰ ৰাষ্ট্ৰীয় সুৰক্ষা পৰিষদে সিদ্ধান্ত লয় যে পাকিস্তানী সেনাই শ্ৰীনগৰত অনুপ্ৰৱেশ কৰাৰ আগেয়ে পাক সেনা অধিকৃত চাউনি সমূহ ভাৰতীয় সেনাই পুনৰ উদ্ধাৰ কৰিব৷এই অভিযানত স্থল সেনাক বায়ু সেনাই আকাশ মাৰ্গৰ পৰা সহায় কৰিব আৰু কোনো পৰিস্থিতিতে ভাৰতীয় সেনাই লাহোৰ চুক্তিক অৱমাননা কৰি LOC পাৰ নকৰে আৰু সেই বৈঠকতে এই সমগ্ৰ অভিযানটোক অপাৰেশ্যন বিজয় নামেৰে নামাকৰণ কৰা হ’য়৷যিহেতু দেশত নিৰ্বাচন কাষ চাপিছিল কিন্তু তাৰপিছতো ৰাজনৈতিক লাভৰ অংকক বলিদান দি ভাৰতৰ প্ৰধানমন্ত্ৰী বাজপেয়ীজীয়ে গ্ৰহণ কৰা এই সাহসী পদক্ষেপে তেওঁক কাললৈকে অমৰ কৰিব৷

বায়ু সেনাৰ ভূমিকা-ৰাষ্ট্ৰীয় সুৰক্ষা পৰিষদে যুদ্ধত বায়ুসেনাক নিয়োজিত কৰাৰ যি সিদ্ধান্ত গ্ৰহণ কৰিছিল সেয়া পৰবৰ্তী সময়ত এক শ্ৰেষ্ঠ সিদ্ধান্তৰ আখ্যা পাইছিল৷১১০০০-১৮০০০ ফুট উচ্চতাৰ পৰা ভাৰতীয় বায়ুসেনাই বাচি-বাচি পাকিস্তানী সেনাৰ ওপৰত বোমা বৰ্ষণ কৰি প্ৰলয়ৰ সৃষ্টি কৰিছিল আৰু ইয়াৰ সৰ্বোকৃষ্ট প্ৰমাণ আছিল পাকিস্তানী সেনাৰেই এক ৰেডিঅ’ বাৰ্তা৷বাৰ্তাটো আছিল এনেধৰণৰ,“হিন্দুস্তানী হাৱাই জাহাজ নে নাক কে নীছে দম কৰকে ৰখা হ্যে৷এক হাৱাই জাহাজ জাতা হ্যে দুচৰী আতী হে৷অৱ আগে জানা টু দুৰ পীছে মুৰনা ভী নামুনকীন হ্যে৷“

বোফৰ্চৰ ভূমিকা- ৰাজীৱ গান্ধীৰ চৰকাৰৰ দিনত যি বোফোৰ্চ টোপৰ কেলেংকাৰীয়ে সমগ্ৰ ভাৰতীয় সংবাদ মাধ্যমত তোলপাৰ লগাইছিল কাৰ্গিলৰ যুদ্ধত স্থলসেনাই সেই বোফোৰ্চ টোপৰে ব্যৱহাৰ কৰিছিল আৰু স্থল সেনাৰ এজন মুৰব্বীয়ে স্বীকাৰ কৰিছিল যে সঁচাকৈয়ে বোফোৰ্চৰ লক্ষ্য অব্যৰ্থ আছিল৷

সংবাদ মাধ্যমৰ ভূমিকা- কাৰ্গিল আছিল ভাৰতৰ টেলিভিছন যুগৰ প্ৰথমখন যুদ্ধ৷ভাৰত চৰকাৰে সংবাদ মাধ্যমক টেলিভিছনত যুদ্ধৰ দৃশ্যাংশৰ পোনপটীয়া সম্প্ৰচাৰ কৰিবলৈ অনুমতি দিছিল৷টেলিভিছনৰ জৰিয়তে কাৰ্গিলৰ আৱেগ কাশ্মীৰৰ পৰা কন্যাকুমাৰীলৈকে বিয়পি পৰিছিল আৰু যুদ্ধৰ অন্তত প্ৰতিজন শ্বহীদ সেনাজোৱানৰ মৃতদেহ তুষাৰবৃত্ত কাৰ্গিলৰ পৰা নিজৰ জন্মস্থানলৈ উৰাজাহাজেৰে লৈ গৈ সম্পূৰ্ণ সামৰিক মৰ্য্যদাৰে প্ৰতিজন শ্বহীদৰ শেষকৃত্য সম্পন্ন কৰা হৈছিল৷সমগ্ৰ দেশে মাতৃভূমিৰ বাবে জীৱন বলিদান দিয়া এই বীৰযোদ্ধা সকলক শ্ৰদ্ধাৰে সুঁৱৰিছিল কিন্তু ইয়াৰ বিপৰীতে পাকিস্তান চৰকাৰে যুদ্ধত নিহত পাক সেনাক সন্ত্ৰাসবাদী আখ্যা দি তেওঁলোকৰ মৃতদেহ গ্ৰহণ কৰিবলৈও অস্বীকাৰ কৰি মানৱতাক লজ্জানত কৰিছিল৷যুদ্ধৰ প্ৰায় ১২ বছৰ পিছত প্ৰাক্তন পাক প্ৰধানমন্ত্ৰী নৱাজ শ্বৰীফে অৱশেষত স্বীকাৰ কৰিছিল যে কাৰ্গিলৰ যুদ্ধত ৪৫০০ জন পাক সেনাই মৃত্যুক সাৱতি লৈছিল আৰু তেওঁলোকৰ মৃতদেহ আজিও তুষাৰবৃত্ত কাৰ্গিলৰ হয়তো বৰফ খান্দিলে পোৱা যাব

আমাৰ বীৰযোদ্ধাসকল-কাৰ্গিলৰ যুদ্ধত ৫২৭ জন ভাৰতীয় সেনা শ্বহীদ হৈছিল৷ইয়াৰে ভিতৰত পৰমবীৰ চক্ৰৰে বিভূষিত কেপ্তেইন বিক্ৰম বট্ৰা,কেপ্তেইন মনোজ পাণ্ডে,অসমৰ গোলাঘাট জিলাৰ কেপ্তেইন জিন্টু গগৈ অন্যতম আছিল৷কেপ্তেইন বিক্ৰম বট্ৰাৰ চাউনিত যেতিয়া পাকিস্তানী সেনাই আতৰ্কিতে আক্ৰমণ কৰিছিল তেওঁ নিজৰ সহযোগী চিপাহী জনক ঠেলা মাৰি কৈছিল,“তুমি সংসাৰী মানুহ৷তুমি আতৰি যোৱা৷মই ইহঁতৰ সৈতে অকলে যুঁজিম৷“ কেপ্তেইন মনোজ পাণ্ডেৰ এজন সহযোগীয়ে কৈছিল,“আগলৈ কাল্পনিক চুপাৰ হিৰৰ সলনি মই মোৰ সন্তানক কেপ্তেইন মনোজ পাণ্ডেৰ বীৰত্বৰ কাহিনী ক’ম৷“যেতিয়া শ্বহীদ মনোজ পাণ্ডেৰ জন্মভূমি গাঁৱখনত তেওঁৰ মৃতদেহৰ শেষ সৎকাৰ কৰা হৈছিল সমগ্ৰ গাঁৱবাসীয়ে জয়ধ্বনি দিছিল,“জৱ তক সূৰজ-চান্দ ৰহেগা মনোজ পাণ্ডে তেৰা নাম ৰহ্যেগা৷“কাৰ্গিলৰ এই বীৰযোদ্ধাসকলে নিজৰ দেশপ্ৰেম আৰু ত্যাগেৰে এইদৰেই তেওঁলোকৰ নাম ইতিহাসত সোণালী আখৰেৰে লিখি থৈ গ’ল৷

বিশ্বৰ দৰবাৰত নগ্ন হ’ল পাকিস্তান- যিসময়ত পাকিস্তানে কাৰ্গিলৰ যুদ্ধত পাক সেনাৰ ভূমিকাক বাৰে-বাৰে অস্বীকাৰ কৰিছিল সেইসময়ত ভাৰতৰ বিদেশ মন্ত্ৰী য়শৱন্ত সিঙে এখন সংবাদমেলযোগে পাকিস্তানী সেনাৰ জেনেৰেল মুশ্বাৰফ আৰু লেফটেনেণ্ট আজীজৰ মাজত হোৱা এক টেলিফোনিক বাৰ্তালাপৰ ফোনটেপ(এই ফোনটেপ ৰ’ য়ে বিশেষ প্ৰযুক্তিৰ দ্বাৰা দি ক’ড কৰিছিল) মুকলি কৰি দিয়ে লগতে যুদ্ধত নিহত পাকিস্তানী সেনাৰ মৃতদেহৰ সৈতে উদ্ধাৰ কৰা পাক সেনাৰ আইকাৰ্ডৰ চানেকিও তুলি ধৰে আৰু ইয়াৰ লগেলগেই বিশ্বৰ দৰবাৰত মূহূৰ্ততে উলংগ হৈ পৰে যুদ্ধউন্মাদ ৰাষ্ট্ৰ পাকিস্তান৷

কুটনৈতিক যুঁজ- ইতিমধ্যেই জুন মাহত ভাৰতীয় সেনাই পাকিস্তানী সেনাৰ পৰা টাইগাৰ হিলৰ অন্তিমটো চাউনিও উদ্ধাৰ কৰে৷পৰাজয়ৰ কলংকৰ পৰা বাচিবলৈ পাক প্ৰধানমন্ত্ৰী নৱাজ শ্বৰীফে ভাৰত চৰকাৰক শান্তি আলোচনাৰ প্ৰস্তাৱ দিয়ে কিন্তু ভাৰতবৰ্ষৰ প্ৰধানমন্ত্ৰী বাজপেয়ীজীয়ে স্পষ্ট কৰি দিয়ে যে পাকিস্তানী সেনা এল অ চি অতিক্ৰম কৰি উভতি নোযোৱা পৰ্য্যন্ত এনে প্ৰসহনমূলক আলোচনা সম্ভৱপৰ নহয়৷শান্তি আলোচনাৰ প্ৰস্তাৱ ভাৰতে অস্বীকাৰ কৰাৰ পিছত নৱাজ শ্বৰীফে সহায় বিচাৰি পোনেই চীনলৈ উৰা মাৰে যদিও বিফল হ’য়৷ইয়াৰ পিছত তেওঁ মাৰ্কিন ৰাষ্ট্ৰপতি বিল ক্লিটনৰ হস্তক্ষেপ বিছাৰি ফোন কৰে যদিও ক্লিটনে যেতিয়ালৈকে পাক সেনাই ভাৰত এৰি নাযায় তেতিয়ালৈকে যুক্তৰাষ্ট্ৰ পাকিস্তানক সহায় কৰিবলৈ অপৰাগ বুলি স্পষ্টকৈ জনাই দিয়ে৷শ্বৰীফে পুনৰ পিছদনা হোৱাইট হাউচলৈ ফোন কৰি বিল ক্লিটনক অকলে লগ কৰাৰ অনুমতি বিচাৰে কিন্তু ক্লিটনে তেওঁক লগ কৰিবলৈ অমান্তি হ’য়৷ইমানখিনিৰ পিছতো সকলো লাজ-মান কাটি কৰি পাক প্ৰধানমন্ত্ৰী শ্বৰীফে অতি সংগোপনে এখন ব্যক্তিগত বিমানেৰে যুক্তৰাষ্ট্ৰলৈ উৰা মাৰে৷বিনা নিমন্ত্ৰণৰে এইদৰে নৱাজ শ্বৰীফ ৱাশ্বিংটনত উপস্থিত হোৱাত অৱশেষত বিবুধিত পৰি ক্লিটনে তেওঁক লগ কৰে আৰু সেই বৈঠকত ক্লিটনে নৱাজ শ্বৰীফক আমেৰিকাৰ গুপ্তচৰ সংস্থাই তেওঁক দিয়া প্ৰতিবেদনৰ ভিত্তিত ফটোসম্বলিত প্ৰমাণেৰে নৱাজ শ্বৰীফক জনাই যে “যুদ্ধ উন্মাদ মুশ্বাৰফ আৰু পাক সেনাই শ্বৰীফৰ চৰকাৰৰ আগোচৰেই পৰমাণু বোমাক গোপন সুৰক্ষিত স্থানৰ পৰা স্থানান্তৰিত কৰি ভাৰতত পৰমাণু আক্ৰমণ কৰাৰ পৰিকল্পনা কৰিছে৷“বৈঠকৰ মাজতেই ক্লিটনে নৱাজ শ্বৰীফৰ উপস্থিতিতে বাজপেয়ীজীলৈ ফোন কৰি যুদ্ধ বিৰতি ঘোষণা কৰিবলৈ অনুৰোধ জনাই৷কিন্তু ক্লিটনৰ অনুৰোধক উপেক্ষা কৰি বাজপেয়ীজীয়ে অত্যন্ত সাহসিকতাৰে স্পষ্ট কৰি দিয়ে যে “ যেতিয়ালৈকে পাকিস্তানৰ অন্তিমজন অনুপ্ৰৱেশকাৰী সেনাই বিনাচৰ্তে আমাৰ সীমা পৰিত্যাগ নকৰে আমাৰ পক্ষে তেতিয়ালৈকে যুদ্ধ বিৰতি ঘোষণা কৰা সম্ভৱ নহয়৷“

কাৰ্গিল বিজয় দিৱস-ক্লিটনৰ সৈতে বৈঠকৰ অন্তত নৱাজ শ্বৰীফ দেশলৈ উভতি আহে৷ইতিমধ্যেই ভাৰতীয়ে বৈদেশিক মন্ত্ৰীৰ সংবাদ মেলে পাকিস্তানক বিশ্বৰ দৰবাৰত নাঙঠ কৰিছিল শেহতীয়াকৈ মাৰ্কিন যুক্তৰাষ্ট্ৰয়ো পাক সেনাৰ পাৰমাণৱিক আক্ৰমণৰ ষড়যন্ত্ৰক প্ৰমাণসহ শ্বৰীফৰ আগত দাঙি ধৰি তেওঁক সকীয়নি দিয়ে৷সেয়ে এতিয়া আৰু পাকিস্তানৰ হাতত কোনো বিকল্প নাছিল অৱশেষত যুদ্ধউন্মাদ পাক সেনাই ২৮ জুলাইত বিনাচৰ্তে এল অ চি অতিক্ৰম কৰি পৰাজয়ৰ কলংক মুৰত লৈ দেশলৈ প্ৰত্যাৱৰ্তন কৰে আৰু ভাৰতৰ প্ৰধানমন্ত্ৰীয়ে অপাৰেচন বিজয় সফলতাৰে সম্পন্ন হোৱাৰ কথা দেশবাসীৰ আগত সদৰি কৰে৷ভাৰত চৰকাৰে সিদ্ধান্ত লয় যে কাৰ্গিলৰ শ্বহীদ সকলৰ বীৰত্ব আৰু ত্যাগক সুঁৱৰি আজিৰ,২৮ জুলাইৰ এই দিনটোক সমগ্ৰ দেশতে কাৰ্গিল বিজয় দিৱস ৰূপে পালন কৰা হ’ব৷প্ৰতিজন পাঠকলৈ কাৰ্গিল বিজয় দিৱসৰ শুভেচ্ছা জনালো আৰু অন্ততঃ আহক এবাৰ শ্ৰদ্ধাৰে সোঁৱৰো সেইসকল বীৰজোৱানক যি আমাৰ ভবিষ্যতটোক সুৰক্ষিত কৰিবলৈ তুষাৰবৃত্ত কাৰ্গিলত নিজৰ বৰ্তমানটোক বিসৰ্জন দিলে আৰু তেজৰ আহুতিৰে টাইগাৰ হিলত পুনৰ উত্তোলন কৰিলে আমাৰ মৰমৰ ত্ৰিৰংগা পাতাকাখন৷জয় হিন্দ৷