(ভৌতিক গল্প)

আজিকালি সামাজিক মাধ্যমত এটা নতুন ট্ৰেণ্ডৰ আৰম্ভণী হৈছে ৷ ভাইৰেল হোৱাৰ ট্ৰেণ্ড ৷ মানুহবোৰৰ যে কি হৈছে ! সস্তীয়া জনপ্ৰিয়তাৰ আশাত কোনোৱে যদি বাঁকৰ দৰে কেঁচাই-কেঁচাই জীয়া মাছ খাইছে , কোনোৱে আকৌ কেমেৰাৰ সন্মুখতে কাপোৰ খহাই পেলাইছে, আন কোনোৱে আকৌ অদ্ভুত ৰাগেৰে গীত জুৰিছে অথবা নাভুত-নাশ্ৰুত ভংগীমাৰে নৃত্য কৰিছে৷ বিশ্বাস কৰক, মই কোনো সস্তীয়া জনপ্ৰিয়তাৰ মৰীছিকা খেদি ফুৰা ব্যক্তি নহ’য়৷ ভাইৰেল হোৱাৰ হাবিয়াসত মই কোনো গাজাখুৰি গল্পৰো পাতনি মেলা নাই৷ মই অশৰীৰ আত্মাৰ সান্নিধ্য লভিছিলো৷ অশৰীৰ আত্মাৰ সৈতে এটি বৰ্ষাসিক্ত সন্ধ্যা পাৰ কৰিছিলো ৷ অশৰীৰৰ সৈতে মোৰ মুখামুখি হৈছিল৷ আপুনি বিশ্বাস কৰক বা নকৰক এয়াই মোৰ সত্য ৷

আজিৰ পৰা প্ৰায় এক দশকৰ পূৰ্বৰ কথা৷ তাৰিখটো মোৰ আজিও মনত আছে – ২৪/০২/২০১৩ , হয়তো আমৃত্যু মনত থাকিব৷ সেইসময়ত কৰ্মসূত্ৰে মই মহানগৰীৰ বাসিন্দা আছিলো ৷ ২৪ তাৰিখে পুৱাই দেউতাই ফোন কৰিলে৷ প্ৰাতভ্ৰমণলৈ বুলি ওলাই যাওঁতে বৰদেউতাক ট্ৰাক এখনে মহতিয়াই থৈ গ’ল৷ অৱস্থা সংকটজনক৷ পাৰিলে ঘৰলৈ আহিব লাগে৷

A.S.T.C লৈ লৰ দিলো ৷ দহ বজাত এখন বাছ আছে ৷ ঘড়ীটো চালো ৷ প্ৰায় দুঘন্টা মান বাকী আছে ৷ কিন্তু সোণাৰীলৈ যোৱা আৰু কোনো বাছ নাই ৷ নাই মোমাইত কৈ কণা মোমাইয়েই ভাল ৷ সেয়ে উপায়বিহীন হৈ সেইখন বাছতে টিকট কাটি উঠিলো ৷

বোকাখাত সোমাইছো মাত্ৰ ৷ লাগিল নহয় কেণাটো ৷ বাছখনৰ ইঞ্জিন বেয়া হ’ল ৷ কণডাক্টৰে কোৱা মতে আৰু ডেড় ঘন্টামান লাগিব ৷ ঘড়ীটোলৈ চালো ৷ সাত বাজো বাজো ৷  চিপচিপকৈ বৰষুণো পৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল ৷ বৰ বেয়াকৈ চাহ একাপৰ প্ৰয়োজন অনুভৱ কৰিছিলো ৷ ডেড় ঘন্টা বুলি কৈছেহে ৷ কিমান সময় লাগে কি ঠিক ! বাছৰ খিড়িকীৰে জুমি চালো ৷ নাতি দুৰৈত ঘুমতি এখন দেখা পালো ৷ হয়তো একাপ চাহ পোৱা যাব ৷ বাছৰ পৰা নামি ঘুমতিখনলৈ বুলি আগবাঢ়িলো ৷

চাহৰ কাপত চুমুক দিছো মাত্ৰ পিঠিত মৃদু ধকা এটা অনুভৱ কৰিলো ৷ পিছলৈ ঘুৰি চাই দেখো ছিগাৰেটৰ ধোৱা উৰুৱাই সেইটোচোন পাৰ্থ ৷ পাৰ্থ মোৰ ল’ৰালিৰ বন্ধু ৷ আমাৰ পৰা চাৰিঘৰ এৰি সিহঁতৰ ঘৰ ৷ পাৰ্থক মই সকলোবোৰ ভাঙিপাতি ক’লো ৷ ” মই নগাঁৱৰ পৰা ঘৰলৈ বুলিকে আহি আছিলো বুজিএ ৷ তই মোৰ গাড়ীতে উভটিব পাৰিবি ৷” ময়ো হাততে সৰগ ধুকি পোৱাৰ দৰে পালো ৷

ফেব্ৰুৱাৰী মাহৰ কুৱলী ফালি পাৰ্থৰ গাড়ীখন আগবাঢ়িছে ৷ পাৰ্থই অনৰ্গল কিবাকিবি কৈ গৈছে ৷ আনদিনা হোৱা হ’লে কোনো কথা নাছিল ৷ কিন্তু আজি বৰদেউতাৰ চিন্তাত পাৰ্থৰ এটা কথাও মোৰ কাণত সোমোৱা নাই৷

নিশা আঠ মান বাজিছিল৷ জাঁজীৰ পুৰণি দলংখনৰ কাষ চাপিছো ৷ চিপচিপিয়া বৰষুণজাক একেই আছে ৷ হঠাৎ বৰদেউতাই কোৱা এষাৰ কথা মনত পৰিল ৷ পুৰণি দলংখনৰ কাষৰ এই ঠাইখিনি বোলে বৰ ভাল নহ’য় , সম্ভৱ অশৰীৰ নিবাসস্থলী ৷ কেতিয়াবা বোলে ছোৱালী এজনীৰ আত্মাই দেখা দিয়ে ৷ বহুতো গাড়ী দুৰ্ঘটনাগ্ৰস্থও হৈছে ৷

হঠাৎ পাৰ্থই জোৰেৰে ব্ৰেক মাৰিলে
সন্মুখত এগৰাকী যুৱতী ৷ হঠাৎ ক’ৰ পৰা জানো গাড়ীৰ সন্মুখলৈ আহি হাত জোকাৰি গাড়ী ৰখোৱাৰ ইংগিত দিলে ৷মোৰ গাটো শিয়ৰি উঠিল ৷ মই চেপা কন্ঠৰে পাৰ্থক ক’লো , ” গাড়ী নৰখাবি৷ এই কোনো মানৱী নহয় ৷ নিশ্চয় ……. ৷ ” মোৰ কথা শেষ নহ’লেই গাড়ীৰ দৰ্জাত টোকৰ পৰিল ৷ ” দাদা বৰ বিপদত পৰিছো ৷ মই সোণাৰীলৈ যাব লাগে ৷ মই এইখিনিৰে পিজি এটাত থাকো ৷ আধা ঘন্টামান আগেয়ে ফোন আহিল মা হেনো প্ৰেছাৰ ষ্ট্ৰ’ক হৈ মুৰ ঘুৰাই পৰিল ৷ ঘৰলৈ মাতি পঠিয়াইছে ৷বৰষুণৰ বাবে কোনো গাড়ীও নাই ৷ প্লীজ মোক সহায় কৰক ৷ “

মোৰ চকুৰ ইংগিতক ভ্ৰুক্ষেপ নকৰি পাৰ্থই গাড়ীৰ দৰ্জাখন খুলি দিলে৷ মই মনে-মনে ভগৱানক স্মৰণ কৰিলো ৷ ৰিয়েৰ ভিউত চকু পৰাত অনুভৱ হ’ল ছোৱালী জনীয়ে যেন মোৰ ফালেই একেথৰে চাই আছে ৷ তাইৰ দৃষ্টিত এক শূণ্যতা ৷ মোৰ বুকুখন কপি উঠিল ৷ তেনেতে মোৰ ফোনটো বাজি উঠিল ৷ দেউতাৰ ফোন ৷ মোৰ বুকুখন চিৰিংকৈ মাৰিলে ৷ কিবা অঘটন ঘটা নাইটো ৷ ফোনটোৰ সিপাৰে দেউতাৰ মাতটো একেবাৰ অস্পষ্টকৈ শুনা পালো ৷ কিবা মাতটো ভাগি-ভাগি আহিছে ৷ পৰৱৰ্তী দুবাৰো একেই পৰিঘটনা ৷ একো শুনা নাপালো ৷ হঠাৎ মনত পৰিল  এবাৰ কোনো আলোচনী এখনত পঢ়িছিলো কাষত কোনো অশৰীৰ শক্তি উপস্থিত থাকিলে বোলে মোবাইল,ফোন,ইন্টাৰনেট আদিৰ দৰে যোগাযোগ ব্যৱস্থাত সমস্যাই দেখা দিয়ে৷ সমগ্ৰ শৰীৰটো জিকাৰ খাই গ’ল৷   চকুকেইটা মুদি মনে-মনে নাৰায়ণক স্মৰণ কৰিলো ৷

দিনটোৰ ভাগৰে দুচকুত দোলা দিলেহি ৷ কেতিয়ানো টোপনি গ’লো গমেই নাপালো ৷ হঠাৎ গাড়ীখনে ব্ৰেক মৰাত জোকাৰণি খাই সাৰ পালো ৷ ৰিয়েৰ ভিউত চকু পৰাত চিৎকাৰ কৰি উঠিলো “আৰে! ছোৱালীজনী চোন নাই ৷” ” তাই সিখন গাঁৱতে নামি গ’ল৷ আমি ঘৰ আহি পালোহি বুলি তই কলমতিয়াই থাকোতে হ’বলা গমকে নাপালি ৷ আহচোন পাঁচমিনিট মানৰ বাবে ফটকৈ আমাৰ ঘৰত সোমাই যাওঁ ৷ ” ” বুজিছ পাৰ্থ! আজি নোসোমাও দে ৷ বৰদেউতাৰ চিন্তাই মনটো খুলি-খুলি খাইছে ৷ তাকো দেউতাই বা কিয় ফোন কৰিছিল …….” মোৰ বাক্যশাৰী শেষ হোৱাৰ পূৰ্বেই পাৰ্থৰ ঘৰৰ পৰা এক কৰুণ কান্দোনৰ সুৰ ভাহি আহিল ৷ মই কিবা বুজি পোৱাৰ আগেয়ে পাৰ্থই খৰখেদাকৈ গাড়ীৰ পৰা নামি অন্ধকাৰৰ মাজত যেন হেৰাই গ’ল ৷ মই পাৰ্থৰ পিছে-পিছে আগবাঢ়িলো ৷ আৰে এয়া কি পাৰ্থহঁতৰ ঘৰৰ চোতালখন চোন লোকে লোকাৰণ্য আৰু চোতালত সেইটো , সেইটো বগা কাপোৰেৰে ধাকি থোৱা কাৰ মৃতদেহ৷ হঠাৎ এছাটি প্ৰবল বতাহে মৃতদেহটি ধাকি থোৱা বগা  কাপোৰখন উৰুৱাই লৈ গ’ল৷ পশ্চিম আকাশত বিজুলীয়ে চিকমিকালে ৷ মোৰ দুই নেত্ৰ বিস্ফোৰিত হৈ পৰিল ৷ মোৰ সন্মুখত এইয়া নিথৰ হৈ পৰি আছে পাৰ্থৰ বিধ্বস্ত মৃতদেহ ৷ মুখেৰে সামান্য তেজ বিৰিঙি আছে ৷ মোৰ মুৰৰ ওপৰৰ আকাশখন চক্ৰকাৰে ঘুৰিবলৈ ধৰিলে৷ ক্ৰমশ মই যেন দৃষ্টি হেৰুৱাই পেলালো ৷

পৰিসমাপ্তিঃ প্ৰায় ১২ ঘন্টাৰ অন্তত যেতিয়া মই সাৰ পালো তেতিয়া মই হস্পাতালৰ বিছনাত ৷ ২৪/০২/২০১৩ সন্ধ্যা প্ৰায় ছবজাত নগাঁৱৰ পৰা ঘৰলৈ বুলি ঘুৰি আহোতে বোকাখাটৰ সমীপত পাৰ্থৰ গাড়ীখনক তেলৰ টেংকাৰ এখনে মহতিয়াই থৈ গ’ল৷ পাৰ্থৰ ঠিতাতে মৃত্যু হৈছিল ৷ গাঁৱলৈ খবৰটো গৈ পায় মানে আঠ মান বাজিছিল৷ সেই খবৰটো দিবলৈকে বোলে দেউতাই মোলৈ ফোন কৰিছিল ৷ সেইদিনা নিশালৈ বৰদেউতাও ধুকাল ৷

ব্যক্তিগতভাবে মই আধুনিকতাৰ নামত আমাৰ সহস্ৰবৰ্ষীয় গৌৰৱোৎজ্বল পৰম্পৰা তথা সংস্কাৰক জলাঞ্জলি দিয়াৰ পক্ষপাতিত্ব নকৰো৷ অসংবৰ্ণ বিবাহ বৈদিক সিদ্ধান্তৰ বিৰোধী৷ সনাতনৰ সাৰ স্বৰূপ শ্ৰীমদ্ভাগৱতগীতাত পৰম ব্ৰহ্মস্বৰূপ শ্ৰীকৃষ্ণই স্বয়ং কৈছে,” चातुर्वर्ण्यं मया सृष्टं गुणकर्मविभागशः।
तस्य कर्तारमपि मां विद्ध्यकर्तारमव्ययम्।।”
(মৃত্যুলোকত মায়াৰ অধিপতি শ্ৰীকৃষ্ণই গুণ আৰু কৰ্তব্যৰ আধাৰত চৰ্তুবৰ্ণ- ব্ৰাহ্মণ,ক্ষত্ৰিয়,বৈশ্য আৰু শুদ্ৰৰ স্ৰজন কৰিছে ৷)
শ্ৰীমদ্ভাগৱত গীতাৰ প্ৰথম অধ্যায়ত অৰ্জুন (নৰৰূপী নাৰায়ণ) ৰ মুখেৰে নিম্নোলিখিত পবিত্ৰ বাণী নিসৃত হৈছে-

“कुलक्षये प्रणश्यन्ति कुलधर्मा: सनातना: |
धर्मे नष्टे कुलं कृत्स्नमधर्मोऽभिभवत्युत ||”

“अधर्माभिभवात्कृष्ण प्रदुष्यन्ति कुलस्त्रिय: |
स्त्रीषु दुष्टासु वार्ष्णेय जायते वर्णसङ्कर:”

“सङ्करो नरकायैव कुलघ्नानां कुलस्य च |
पतन्ति पितरो ह्येषां लुप्तपिण्डोदकक्रिया:”

“उत्सन्नकुलधर्माणां मनुष्याणां जनार्दन |
नरकेऽनियतं वासो भवतीत्यनुशुश्रुम ||”

(সংক্ষিপ্তে ইয়াৰ সাৰ হ’ল পৰিয়ালৰ জ্যেষ্ঠজনৰ পৰা কনিষ্ঠজনলৈ বংশগতি সূত্ৰে গুণৰ প্ৰবাহ হ’য়৷ গুণ হ’ল কৰ্তব্যৰ আধাৰ৷ অসংবৰ্ণৰ পুৰুষৰ প্ৰতি আকৰ্ষিত স্ত্ৰী ব্যাভিচাৰী প্ৰকৃতিৰ৷ অসংবৰ্ণ বিবাহৰ পৰিণতিত বৰ্ণশংকৰ সন্তানে জন্ম পায়৷ বৰ্ণসংকৰ স্বভাৱতেই অতি ভয়াবহ,অধৰ্মী আৰু ব্যাভিচাৰী যাৰ পাপৰ পৰিণতিত পিত্ৰও নৰকগামী হ’য়৷)

বংশগতিৰ সূত্ৰক আধুনিক বিজ্ঞানেও স্বীকৃতি দিছে৷ যিসকলে মোৰ কথা স্বীকাৰ কৰি ল’বলৈ অপৰাগ তেওঁলোকক “Mendelian Genetics” আৰু “Molecular Inheritance” ৰ বিস্তৃত অধ্যয়ন কৰাৰ অনুৰোধ জনালো৷

সনাতনৰ ইতিহাস সাক্ষী আছে বৰ্ণসংকৰৰ বীভৎসতাৰ আৰু ইয়াৰ সৰ্বোনিকৃষ্ট উদাহৰণ হ’ল লংকাধিপতি দশানন ৰাৱণ৷ কুৰুক্ষেত্ৰৰ ৰণত শ্ৰীকৃষ্ণই ইচ্ছা কৰিয়েই ঘটোৎকচ,বাৰ্বৰিক আৰু ইৰফানক মৃত্যুৰ মুখলৈ ঠেলি দিছিল৷ কাৰণ ধৰ্মৰ পক্ষত অৱতীৰ্ণ হ’লেও তেওঁলোক আছিল বৰ্ণসংকৰ৷ ইতিহাসে পুনৰাবৃত্তি কৰে৷ পঞ্চপাণ্ডৱৰ বৰ্ণসংকৰ পুত্ৰ-পপুত্ৰসকল জীয়াই থকা হ’লে নিশ্চিতৰূপে পুনৰ ধৰ্মৰ গ্লানি হ’লহেঁতেন৷সেয়ে তেওঁলোকৰ মৃত্যু অৱধাৰিত আছিল৷

আধুনিকতাৰ ভটীয়নি সোঁতত উটিভাহি গৈ অসংবৰ্ণ বিবাহক সমৰ্থন কৰাৰ কোনো যুক্তি নাই৷ নিজ বৰ্ণৰ ৰক্তৰ পবিত্ৰতাক ৰক্ষা কৰক৷ ৰক্তৰ সংমিশ্ৰন নিষিদ্ধ৷ অন্যথা ভবিষ্যৎপ্ৰজন্ম গুণ আৰু কৰ্তব্য ৰহিত হৈ ধৰ্মৰ শত্ৰুত পৰিণত হ’ব৷

বৰ্ণাশ্ৰম ধৰ্মক পালন কৰা প্ৰতিজন সনাতনীলৈ এক অনুৰোধ ৷ প্ৰয়োজন হ’লে নিজৰ প্ৰেমক জলাঞ্জলি দিয়ক কিন্তু অসংবৰ্ণ বিবাহ কৰি ভবিষ্যৎ প্ৰজন্মৰ ৰক্তক প্ৰদূৰ্ষিত নকৰিব নকৰিব৷ অসংবৰ্ণ বিবাহৰ বিৰূদ্ধে সামাজিক সজাগতাৰ সূচনা কৰক৷ হিন্দু বিবাহ আইন (Hindu Marriage Act) ৰ সংশোধনৰ দ্বাৰা ন্যায়িক মাৰ্গেৰে অসংবৰ্ণ বিবাহৰ বিৰোধিতা কৰি বৰ্ণাশ্ৰম ধৰ্মক ৰক্ষা কৰক৷

“ধৰ্মো ৰক্ষতিঃ ৰক্ষিতঃ ৷”

এই লেখনিটোৰ আৰম্ভণীতেই মই “নাম-প্ৰসংগ”ৰ সন্মানীয় সদস্য অবিনাশ বৰা ক ধন্যবাদ জনাইছো কাৰণ অবিনাশ বৰাৰ “খোলৰ উদ্ভাৱক কোন আছিল ?” প্ৰশ্নৰ পম খেদি আমি দেৱবাদ্য খোলৰ ইতিহাস সম্পৰ্কে সামান্য অধ্যয়ন কৰাৰ সুযোগ লভিলো৷

চৰকাৰী তথ্য অনুসৰি ভৰত মুনিৰ নাট্যশাস্ত্ৰ (যাক পঞ্চম বেদ বুলিও অভিহিত কৰা হ’য়) ত দেৱবাদ্য খোলৰ প্ৰত্যক্ষ উল্লেখ পোৱা যায় ৷ অৰ্থাৎ ইয়াৰ পৰাই ধাৰণা কৰিব পাৰি যে খোলৰ ইতিহাস অতি প্ৰাচীন তথা খোলৰ উদ্ভাৱক (inventor) জন ভৰত মুনিৰ সমসাময়িক অৰ্থাৎ বৈদিক যুগৰ কোনো বাদ্যযন্ত্ৰ বিশাৰদ আছিল দুৰ্ভাগ্যক্ৰমে যাৰ পৰিচয় আজি অজ্ঞাত ৷ ৰামায়ণ-মহাভাৰতৰ দৰে প্ৰাচীন গ্ৰন্থটো খোলৰ উল্লেখ পোৱা যায়৷

অসমৰ কামাখ্যা ধাম,মদন কামদেৱ মন্দিৰ, তেজপুৰ আৰু নগাঁও জিলাৰ একাংশ খণ্ডিত মন্দিৰৰ ভাস্কৰ্য্যটো খোল আৰু খোল সদৃশ বাদ্যযন্ত্ৰৰ নিদৰ্শন পোৱা যায়৷

আমি অধ্যয়ন যোগে লভা তথ্য অনুসৰি মধ্যযুগত বংগদেশ (আজিৰ পশ্চিমবংগ)ৰ বৈষ্ণৱ সম্প্ৰদায়ৰ মাজত প্ৰথমে খোলৰ পুনঃ নিৰ্মাণ (re-manufacturing) তথা ইয়াৰ বহুল প্ৰচলন হৈছিল আৰু সেই খোলসমূহ মূলত আলতীয়া মাটি (clay soil) , জন্তুৰ শুকাল চাল (parchment) আৰু পিঠাগুড়ি (rice powder) ৰে নিৰ্মাণ কৰা হৈছিল আৰু বংগৰ পৰাই পৰৱৰ্তী সময়ত খোল অসম,মণিপুৰ আৰু উৰিষ্যাৰ বৈষ্ণৱ সংস্কৃতিৰ অবিচ্ছেদ্য অংশ হৈ পৰে৷

বংগৰ পৰা আমদানিকৃত খোলক অসমত মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শঙ্কৰদেৱে এক নতুনত্ব প্ৰদান কৰিছিল আৰু সেয়া হ’ল আলতীয়া মাটি(clay soil) ৰ সলনি কুমাৰশালৰ মৃত্তিকা (terracotta) ৰ প্ৰয়োগ৷ অৰ্থাৎ শঙ্কৰদেৱে দেৱবাদ্য খোলৰ উদ্ভাৱন কৰা নাছিল বৰঞ্চ খোলক এক নতুন মাত্ৰা প্ৰদান কৰি সংশোধক (modifier) ৰ ভূমিকা হে পালন কৰিছিল৷

সমগ্ৰ কথাখিনি স্পষ্টকৈ বুজাবলৈ এই অভাজনে এক উদাহৰণৰ সহায় লোৱাৰ ধৃষ্টতা কৰিছে৷ জাৰ্মান প্ৰযুক্তিবিদ “Gottlieb Daimler” আৰু “Wihlem Maybach” য়ে মটৰ চাইকেলৰ উদ্ভাৱন কৰিছিল যিদৰে ভৰত মুনিৰ কোনো সমসাময়িক অজ্ঞাত বাদ্য বিশাৰদে খোলৰ উদ্ভাৱন কৰিছিল৷ Yamaha কোম্পানীয়ে “Daimler” আৰু “Maybach” নিৰ্মিত মটৰ চাইকেলৰ আধাৰত আজি মটৰচাইকেলৰ পুনঃ নিৰ্মাণ (re-manufacture) কৰিছে৷আজিকালি বহু ব্যক্তিয়ে শ্বৰূমৰ পৰা য়ামাহা নিৰ্মিত মটৰচাইকেলখন কিনি অনাৰ পিছত নিজৰ পছন্দ অনুযায়ী কোনো কাৰিকৰ (mechanic) ৰ ওচৰত মটৰচাইকেলখনক নতুন আৰু সংশোধিত (modify) ৰূপ প্ৰদান কৰে৷ এইক্ষেত্ৰত সেই কাৰিকৰ জন হ’ল সংশোধক (modifier) যিদৰে শঙ্কৰদেৱ অসমীয়া খোলৰ সংশোধক (modifier) আছিল৷

সেয়ে বস্তুবাদী দৰ্শনেৰে আমি এই সিদ্ধান্তত উপনীত হৈছো যে মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শঙ্কৰদেৱ খোলৰ উদ্ভাৱক (inventor) নহয় সংশোধক (modifier) হে আছিল৷ মোৰ অধ্যয়ন প্ৰদত্ত তথ্যসমূহ বিভিন্ন নিৰ্ভৰযোগ্য (authentic) চৰকাৰী সূত্ৰৰ পৰা সংগ্ৰহ কৰা হৈছে৷ যদি কোনো ব্যক্তিৰ মোৰ তথ্য আৰু সিদ্ধান্তৰ সৈতে সহমত নহয় তেন্তে তেওঁ তথ্য জনা অধিকাৰ আইনৰ অধীনত এই তথ্যসমূহৰ সত্য-সত্যতা নিৰ্ণয় কৰিবলৈ RTI কৰিব পাৰে৷

(বিঃদ্ৰঃ পুনশ্চ এবাৰ অবিনাশ বৰাক ধন্যবাদ জনালো ৷ কথাখিনি সৰল ভাবে বুজাবলৈ হে মটৰ চাইকেলৰ উদাহৰণটি দাঙি ধৰা হ’ল৷ সকলোলৈকে বিনম্ৰ অনুৰোধ কোনেও যাতে “comment section” ত মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শঙ্কৰদেৱৰ উদ্দেশ্যি লঘু মৰ্ন্তব্য নকৰে৷ধন্যবাদ৷)

গান্ধী সম্পৰ্কে নিৰপেক্ষ অধ্যয়ন কৰাৰ অন্তত মই এই সিদ্ধান্তত উপনীত হৈছো যে মোহনদাস কৰমচান্দ গান্ধীৰ দৰে এজন অসৎ আৰু ভণ্ড ব্যক্তিক জাতিৰ পিতা মহাত্মা গান্ধী অভিধাৰে বিভূষিত কৰিলে আমিও পাপৰ ভাগী হ’ব লাগিব৷

গান্ধীযে দক্ষিণা আফ্ৰিকাত কৰ্মৰত হৈ থাকোতে ব্ৰিটিছ চৰকাৰলৈ এখন চিঠি লিখিছিল ৷ সেই বিশেষ চিঠিখনৰ সাৰাংশ আছিল এনেধৰণৰ ” যিহেতু আফ্ৰিকা নিবাসী ভাৰতীয় সকলৰ শৰীৰৰ বৰণ আফ্ৰিকাৰ কৃষ্ণাংগ সকলতকৈ কিছু শুভ্ৰ সেয়ে ব্ৰিটিছ চৰকাৰে ভাৰতীয় সকলক গভীৰ কৃষ্ণবৰ্ণৰ কৃষ্ণাংগ সকলতকৈ সমাজত উচ্ছ আসন প্ৰদান কৰা উচিত ৷ ” ঐতিহাস্যিক দলিলস্বৰূপ এই চিঠিখনেই গান্ধীৰ বৰ্ণবাদী (Racist) চৰিত্ৰ উদঙাই দিবৰ বাবে পৰ্য্যাপ্ত ৷

কংগ্ৰেছৰ আৰ্শীবাদপুষ্ট স্বাধীন ভাৰতৰ পক্ষপাতদুষ্ট বামপন্থী ইতিহাসবিদ সকলে সেইজন গান্ধীক ভাৰতৰ স্বাধীনতা সংগ্ৰামৰ মহানায়ক ঘোষণা কৰিলে যি সমগ্ৰ আন্দোলনৰ কাল চোৱাত প্ৰশাসনৰ পৰা সামান্যতম লাঠীৰ কোব এটাও খোৱা নাছিল ৷ গান্ধীৰ স্বেচ্ছাচাৰিতাৰ বাবেই নেতাজী সুভাষ চন্দ্ৰ বসুৱে কংগ্ৰছৰ অধ্যক্ষ পদৰ পৰা অব্যাহতি লৈ দেশ ত্যাগ কৰিবলৈ বাধ্য হৈছিল ৷ গান্ধী-আৰউইন চুক্তিৰ আধাৰত ভগৎ সিং, সুখদেৱ আৰু ৰাজগুৰুক কাৰাগাৰৰ পৰা মুক্ত কৰাৰ পূৰ্ণ কতৃত্ব গান্ধীৰ হাততেই ন্যাস্ত আছিল ৷ কিন্তু ব্ৰিটিছ চৰকাৰৰ পুতলা বিপ্লৱী গান্ধীয়ে সেয়া হ’বলৈ নিদিলে ৷ পৰিণতিত আমি ভাৰত মাতাৰ তিনিজন মহান সন্তানক আকালতে হেৰুৱালো ৷

গান্ধীয়েই হয়তো পৃথিৱীৰ প্ৰথম আৰু অন্তিমজন ব্যক্তি যিয়েই চাৰিজন সন্তানৰ পিতৃ হোৱাৰ অন্তত নিজৰ ভতিজিৰ সৈতে একেখন বিছনাতে উলংগ হৈ শুই ব্ৰহ্মচাৰ্য্যৰ সাধনা কৰিছিল ৷

গান্ধীু,নেহেৰু আৰু জিন্নাৰ অদুৰদৰ্শিতাৰ বাবেই ভাৰত ৰাষ্ট্ৰ দ্বিখণ্ডিত হৈছিল ৷ জুয়ে পোৰা – তেজে ধোৱা বিভাজনৰ এই কালছোৱাত হিন্দুৰ নৰসংহাৰৰ সাক্ষী হৈ প্ৰথম অৱস্থাত গান্ধীয়ে মৌনব্ৰত ধাৰণ কৰিছিল ৷ কিন্তু যেতিয়াই হিন্দু সমাজে ইয়াৰ যোগ্য প্ৰত্যুত্তৰ দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে তেতিয়া গান্ধীয়ে পুনৰ অহিংসাৰ বাণী বিলাবলৈ আৰম্ভ কৰি দিলে ৷ গান্ধীয়ে ভাৰতীয় মুছলমান সকলক দেশ এৰি নাযাবলৈ কাকুতি-মিনতি কৰিছিল অথচ পাকিস্থানৰ হিন্দু আৰু শিখ সকলৰ ভাৰত প্ৰত্যাবৰ্তনত বাধাৰ প্ৰাচীৰ ৰূপে ঠিয় দিছিল৷

বিভাজনৰ সংঘৰ্ষ কালত যদি কোনো মুছলমানে হিন্দু বা শিখ মহিলাক বলৎকাৰ কৰাৰ চেষ্টা চলাই তেন্তে প্ৰাণ ৰক্ষাৰ নিমিত্তে গান্ধীয়ে সেইসকল মহিলাক বলৎকাৰীৰ সন্মুখত উলংগ হৈ ভৰিদুখন মেলি দি ধৰ্ষণকাণ্ডত বলৎকাৰী পুৰুষজনক সহযোগ কৰিবলৈ উপদেশ দিছিল ৷

পাকিস্তানৰ পৰা প্ৰাণৰ মমতাত পলাই আহি দিল্লীৰ জামা মছজিদত আশ্ৰয় গ্ৰহণ কৰা দুৰ্ভগীয়া হিন্দু আৰু শিখ শৰণাৰ্থী সকলক গান্ধীয়ে মছজিদ ত্যাগ কৰিবলৈ বাধ্য কৰাইছিল ৷ এইক্ষেত্ৰত তেওঁ যুক্তি দৰ্শাইছিল যে মুছলমানৰ পবিত্ৰ উপাসনাস্থলীত হিন্দু আৰু শিখ শৰণাৰ্থীৰ আশ্ৰয় গ্ৰহণ কৰাৰ কোনো নৈতিক অধিকাৰ নাই৷

গান্ধীৰ আমৰণ অন্নশনৰ সন্মুখত হাৰ মানি তদানীন্তন ভাৰত চৰকাৰে অনিচ্ছাস্বতেও তদানীন্তন পাকিস্থান চৰকাৰক পঞ্চাশ কোটি টকাৰ ক্ষতিপূৰণ দিবলৈ বাধ্য হৈছিল আৰু সেই ধন ৰাশিৰে দুব্যৱহাৰ কৰি খাই পাত ফলা পাকিস্তানে অত্যাধুনিক অস্ত্ৰ-শস্ত্ৰৰে সুসজ্জিত হৈ গুজৰাটৰ ভুজ অঞ্চলত এয়াৰ ষ্ট্ৰাইক কৰি বিভীষিকা আৰু ৰক্তপাতৰ সূচনা কৰিছিল৷

ঠোৰতে ক’বলৈ গ’লে এয়াই আছিল গান্ধীৰ ব্যক্তিত্ব ৷ ৰাষ্ট্ৰবাদী বীৰ নাথুৰম গডছেয়ে গান্ধীক বধ নকৰাহ’লে হয়তো ভাৰতে আৰু কি-কি বীভিষিকাৰ সন্মুখীন হ’ব লগা হ’লহেঁতেন সেয়া নেদেখাজনেহে জানে ৷

ইয়াৰ পিছতো আপুনি যদি গান্ধীক জাতিৰ পিতা,মহাত্মা,অহিংসাৰ পূজাৰী আদিৰ দৰে বিভূষণেৰে বিভূষিত কৰে সেইয়া আপোনাৰ একান্তই ব্যক্তিগত সিদ্ধান্ত আৰু সেই সম্পৰ্কে হস্তক্ষেপ কৰাৰ মোৰ কোনো অধিকাৰ নাই৷ কিন্তু মোৰ দৃষ্টিত গান্ধী সদায়েই এটা নীচ,লম্পট,বৰ্ণবাদী,চৰিত্ৰহীন, দেশদ্ৰোহী আৰু পাকিস্তান প্ৰেমী কুলাংগাৰেই হৈ ৰ’ব৷

চন্দ্ৰ পঞ্জিকা আহিন মাহৰ পূৰ্ণিমা তিথিৰ পৰা আহিন মাহৰ অমাবস্যা তিথি (মহালয়া) পৰ্য্যন্ত এই কৃষ্ণ পক্ষৰ কালছোৱা সমগ্ৰ ভাৰততে পিত্ৰ পক্ষ নামেৰে প্ৰসিদ্ধ ৷

পিত্ৰ প্ৰেতৰ পৰা পৃথক ৷ পূৰ্ণ আয়ুসৰ অন্ত পৰাৰ পূৰ্বেই আত্মহত্যা নতুবা অপ্ৰাকৃতিক মৃত্যুৰ ফলত দেহ ত্যাগ কৰা জীবাত্মাই প্ৰেতযোনীত প্ৰবেশ কৰি পূৰ্ণ আয়ুসৰ অন্ত নপৰা পৰ্য্যন্ত এই মৃত্যুলোকতে প্ৰেত হৈ অশেষ যন্ত্ৰণা ভোগে ৷ প্ৰেতৰ পিণ্ডৰ ওপৰত কোনো অধিকাৰ নাথাকে ৷ চৌধ্য বছৰ পৰ্য্যন্ত তেনে মৃতকৰ শ্ৰাদ্ধকৰ্মও বঞ্জনীয় ৷ অন্ন আৰু জল ৰহিত হৈ প্ৰেত প্ৰচণ্ড ক্ৰুৰ হৈ পৰে পৰিণতিত নিজৰ আপোনজনৰেই ক্ষতি কৰে ৷

ইয়াৰ বিপৰীতে পিত্ৰ হ’ল সেইসকল পূৰ্বপুৰুষৰ জীবাত্মা যি পূৰ্ণ আয়ুসৰ অন্তত দেহ ত্যাগ কৰি আৰ্য্যম দেৱৰ পিত্ৰ লোকলৈ গতি কৰে৷ পিত্ৰ লোক মৃত্যুলোক (পৃথিৱী)তকৈ উচ্ছ আয়াম (Dimension)ৰ লোক সেয়ে পিত্ৰ লোকৰ সময়ৰ গতিও মৃত্যুলোকৰ পৰা ভিন্ন৷ মৃত্যুলোকৰ এবছৰে পিত্ৰ লোকৰ এদিন ৷ সেয়ে পিত্ৰৰ মৃত্যু তিথিত (বছৰত এবাৰকৈ ) শ্ৰাদ্ধবিধি কৰি পিত্ৰক উদ্দেশ্যি পিণ্ড দান কৰা হ’য়৷ পিত্ৰসকল প্ৰেতৰ দৰে ক্ৰুৰ নহয় ৷ তেওঁলোকে উত্তৰ পুৰুষৰ উদগতি হে কামনা কৰে ৷

পিত্ৰলোকৰ অধিপতি হ’ল প্ৰজাপতি কাশ্যপ আৰু অদিতিৰ পুত্ৰ আৰ্য্যমা দেৱ ৷ আৰ্য্য দেৱক ঋকবেদে ইন্দ্ৰ, বৰুণ, আদিত্য আদিৰ দৰে উচ্ছ কৌটিৰ দেৱতাৰ শাৰীত অৰ্ন্তভুক্ত কৰিছে ৷ আৰ্য্যমা হাতীপতি (Milkiway) ৰো অধিপতি সেয়ে সংস্কৃতত হাতীপতিক আৰ্য্যমা মাৰ্গ বোলা হ’য় ৷ শ্ৰীমদ্ভাগৱত গীতাৰ দশম অধ্যায়ত শ্ৰীকৃষ্ণই কৈছে
“अनन्तश्चास्मि नागानां वरुणो यादसामहम्।
पितृ़णामर्यमा चास्मि यमः संयमतामहम्।। “
(অৰ্থাৎ নাগৰ মাজত মই অনন্ত নাগ, জলদেৱৰ ৰূপত ময়েই বৰুণ, পিত্ৰৰ মাজত ময়েই আৰ্য্যমা আৰু শাসকৰ ৰূপত ময়েই যম )৷ অৰ্থাৎ আৰ্য্যমাৰ পিত্ৰলোক কোনো কল্পকাহিনী নহয় বৰঞ্চ সনাতন ধৰ্মৰ আধাৰস্বৰূপ বেদ আৰু গীতা প্ৰতিপাদ্য সিদ্ধান্ত ৷

পিত্ৰ পক্ষত পিত্ৰই নিজৰ উত্তৰপুৰুষৰ পৰা তৰ্পন বিছাৰে ৷ সেয়ে এইসময় ছোৱাত বহুলোকেই আপোন পৰিয়ালৰ মৃতকক স্বপ্ন যোগে দেখা পায় ৷ পিত্ৰৰ সন্তুষ্টিৰ বাবে পুৱা বেলা নদীত স্নান কৰি পিত্ৰৰ উদ্দেশ্য সমৰ্পিত ভোগ কাউৰীক খুৱালে পিত্ৰ তৃপ্ত হ’য় আৰু আৰ্শীবাদ দিয়ে ৷ পিত্ৰ পক্ষৰ ৰাত্ৰিবেলা অজাতিৰ দৰিদ্ৰলোকক হৃদয়ৰ কৰুণাৰে মৃতকৰ প্ৰিয় খাদ্যৰে এসাঁজ খুৱালেও পিত্ৰ সন্তুষ্ট হ’য় ৷

পিত্ৰ যদিও কল্যাণকামী কিন্তু মৃতকৰ পৰিয়ালে যদি পবিত্ৰ অন্তৰেৰে পিত্ৰৰ শ্ৰাদ্ধ-পিণ্ডদান আদি অনুষ্ঠান নকৰে তেন্তে পিত্ৰ অসন্তুষ্ট হ’য় ৷ পিত্ৰক অসন্তুষ্ট কৰা উত্তৰপুৰুষৰ জীৱনৰ পৰাও শান্তি লোপ পায় ৷ সেয়ে পিত্ৰ দোষৰ ভুক্তভোগীয়ে সাধ্যনুসাৰে পিত্ৰ পক্ষত পিত্ৰদোষ নিবাৰণৰ পূজা অনুষ্ঠিত কৰিব লাগে৷ পিত্ৰ দোষ নিবাৰণী পূজাৰ বাবে মহালয়া (পিত্ৰ পক্ষৰ অমাবস্যা তিথি সৰ্বোকৃষ্ট) ৷

পৌৰাণিক মান্যতা অনুসৰি পিত্ৰ পক্ষত পিত্ৰই স্বগৃহৰ সমীপৰ বৰগছত নিবাস কৰে ৷ সেয়ে তেনে গছৰ তলত মূত্ৰ বিসৰ্জন কৰাটো পূৰ্ণৰূপে বৰ্জনীয় ৷

পিত্ৰই সকলোকে আৰ্শীবাদ কৰক ৷
সকলোৰে জীৱন মধুময় হওঁক ৷
अर्यमा न त्रिप्य्ताम इदं तिलोदकं तस्मै स्वधा नमः।
হে পিত্ৰৰ শ্ৰেষ্ঠ আৰ্য্যমা তোমাক নমন ৷

উত্তৰ আধুনিক বৈষ্ণৱবাদে কৃষ্ণৰ শক্তিৰ স্ৰোতস্বৰূপা ৰাধা (ৰাধিকা/ৰাধাৰাণীৰ) দেৱীৰ অস্তিত্বক সময়ে-সময়ে নস্যাৎ কৰা আমাৰ দৃষ্টিগোছৰ হৈছে ৷ একাংশ বামপন্থী গৱেষকে আকৌ ৰাধাৰাণীক আধুনিক কবিৰ সৃষ্টি বুলিও দাবী কৰে ৷ সেয়ে আজি পবিত্ৰ ৰাধাঅষ্টমী তিথি (ভাদ্ৰ মাহৰ অষ্টমী) তিথিত ৰাধাকৃষ্ণৰ এজন সামান্য ভক্ত ৰূপে এই ঐতিহাস্যিক মিথ্যাচাৰৰ তথ্যভিত্তিক প্ৰত্যুত্তৰ দিবলৈ মনস্থ কৰিছো৷

সনাতনৰ প্ৰাচীনতম গ্ৰন্থ ঋকবেদৰ অন্তৰ্গত ৰাধাউপনিষদত কৃষ্ণই ৰাধাক আৰু ৰাধাই কৃষ্ণক উপাসনা কৰাৰ উল্লেখ পোৱা যায় ৷

অথৰ্বেদৰ অন্তৰ্গত ৰাধা তপন্য উপনিষদৰ পঞ্চম সুক্তত কোৱা হৈছে-

“য়শ আজ্ঞাতম শ্ৰুতয়হ সাংখ্যেয়োগ ব্ৰহ্মভৱম বেদন্তে ৷
নয়ম পুৰ্ণতি বিদ্যান্তি সম্যক তম ৰাধিকাম দেৱধাত্ৰিমনমহ ৷৷

(যাৰ দিব্যস্বৰূপৰ আৰু ঐশ্বৰিক লীলা বাখ্যা কৰিবলৈ সমস্ত বেদ , উপনিষদ , সাংখ্যযোগ আৰু স্মৃতিশাস্ত্ৰৰ সন্মিলিত প্ৰয়াসো আধাৰুৱা সেইগৰাকী ব্ৰহ্মস্বৰূপিনী ৰাধাদেৱীক আমি সশ্ৰদ্ধ ভক্তিৰে নমন কৰিছো)

উত্তৰ বৈদিক যুগৰ প্ৰমুখ্য পূৰাণসমূহেও ৰাধাৰাণীৰ ঐশ্বৰিকতাক মান্যতা প্ৰদান কৰিছে ৷

পদ্মকল্পত ৰচিত পদ্মপূৰাণৰ পঞ্চম স্কন্ধত ৰাধাষ্টমী আৰু ৰাধাদামোদৰ ব্ৰত কথাৰ উল্লেখ পোৱা যায় আনহাতে পদ্মকল্পৰ ষষ্ঠ স্কন্ধ ৰাধাকৃষ্ণৰ ঐশ্বৰিক ৰাস লীলাৰ প্ৰতি সমৰ্পিত৷

পদ্মকল্পৰ বিষ্ণুপূৰাণৰ সৰ্বমুঠ ছটা শ্লোকত ৰাধাকৃষ্ণৰ ৰাসলীলাৰ বৰ্ণণা পোৱা যায়৷

বৃহৎকল্পত ৰচিত নাৰদ পূৰাণৰ তৃতীয় স্কন্ধ ৰাধাকৃষ্ণৰ সহস্ৰ নামৰ উল্লেখ পোৱা যায়৷ নাৰদ পূৰাণৰ পঞ্চম স্কন্ধ বৃন্দাবনৰ মাহত্ম্য আৰু মহাৰাসৰ দিব্য বৰ্ণণাৰে সমৃদ্ধ ৷

প্ৰণব কল্পৰ স্কন্ধপূৰাণৰ ষষ্ঠ স্কন্ধৰ “আত্মা তু ৰাধিকা তস্য ৷৷ “ শ্লোকৰ দ্বাৰা ৰাধাৰাণীক কৃষ্ণৰ প্ৰাণশক্তি বোলা হৈছে ৷ স্কন্ধপূৰাণৰ সপ্তম স্কন্ধত ৰাধাকৃষ্ণৰ গোলোকৰ ভব্য বৰ্ণণ পোৱা যায় ৷

ব্ৰহ্মাণ্ড পূৰাণৰ উপদঘট পৰ্বত গোলোক নিবাসী কৃষ্ণ আৰু ৰাধাৰাণীৰ কৈলাশগমণৰ উল্লেখ পোৱা যায় ৷

সৰস্বত কল্পৰ দেৱী ভাগৱত পূৰাণৰ নৱম অধ্যায় পূৰ্ণ ৰূপত গোলোক ৰাধাৰাণীৰ প্ৰতি সমৰ্পিত ৷

ৰত্নাকৰ কল্পত ৰচিত ব্ৰহ্মবৈৱৰ্ত পূৰাণ পূৰ্ণৰূপত পৰমব্ৰহ্মস্বৰূ ৰাধাকৃষ্ণৰ প্ৰতি সমৰ্পিত ৷

পূৰাণৰ উপৰিও নাৰদপঞ্চৰত্ৰ আৰু গৰ্গ সংহিতাতো ৰাধাৰ উল্লেখ পোৱা যায়৷ নাৰদপঞ্চৰত্ৰত ৰাধাৰ সহস্ৰ নামৰ উল্লেখ আছে৷

মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱ গুৰুজনাৰ কেলি গোপাল নাটটো ৰাধাৰ উল্লেখ আছে ৷ মহাপুৰুষ শ্ৰী শ্ৰী মাধৱদেৱৰ একাধিক বৰগীততো ৰাধাৰ উল্লেখ পোৱা যায় ৷ অসমৰ প্ৰায় প্ৰতিখন সত্ৰতেই ৰাসপূৰ্ণিমাৰ পবিত্ৰ তিথিত শ্ৰীকৃষ্ণৰ ৰাসলীলাক এক ভব্য উৎসৱৰ ৰূপত উদযাপন কৰা হ’য়৷

“শ্ৰীকৃষ্ণ” ৰ নামৰ “শ্ৰী” শব্দটোৱে ৰাধাৰাণীক প্ৰতিনিধিত্ব কৰে ৷ কৃষ্ণৰ বিনে ৰাধা অসম্পূৰ্ণ আৰু ৰাধাৰ বিনে কৃষ্ণ অসম্পূৰ্ণ ৷ ৰাধা আৰু কৃষ্ণ পৰস্পৰৰ পৰিপূৰক , আত্মা আৰু শক্তিৰ স্ৰোত ৷ কৃষ্ণ যদি পুৰুষ ৰাধা প্ৰকৃতি আৰু অৰ্দ্ধনাৰীশ্বৰ ৰূপত ৰাধাকৃষ্ণই ৰাধেশ্বৰীকৃষ্ণ আৰু কৃষ্ণেশ্বৰী ৰাধা ৷

প্ৰতিজন সনাতনী বন্ধুলৈ পবিত্ৰ ৰাধাঅষ্টমীৰ হিয়াভৰা শুভেচ্ছা জনালো৷ ৰাধে ৰাধে৷

সনাতনী সাহিত্য আৰু সংস্কৃতিৰ প্ৰতি সমৰ্পিত ১৮ পূৰাণ উত্তৰ বৈদিক যুগৰ এক শ্ৰেষ্ঠতম অৱদান ৷ অনাহুত বিতৰ্কৰ সৃষ্টি নহ’বলৈ প্ৰথমেই স্পষ্ট কৰি দিব বিছাৰিছো প্ৰতিখন পূৰাণ ভিন্ন কল্পত ৰচিত ৷ এক নতুন কল্পৰ আৰম্ভণীৰ লগেলগে ইন্দ্ৰ, মনু, প্ৰজাপতি আৰু সপ্তৰ্ষিৰ পদত একোজন নতুন অধিকাৰীক নিয়োজিত কৰা হ’য়৷ প্ৰতিটো কল্পতে ঈশ্বৰৰ লীলাও ভিন্ন হ’য়৷ বিভিন্ন কল্পৰ ঈশ্বৰৰ ভিন্ন-ভিন্ন লীলা সনিবিষ্ট বিভিন্ন পূৰাণসমূহৰ আখ্যানসমূহো সেয়ে বৈচিত্ৰ্যময়ী৷

১৮ পূৰাণৰ ভিতৰত দেৱীভাগৱত পূৰাণ অন্যতম ৷ দেৱীভাগৱত পূৰাণ অনুসৰি দেৱী আদ্যশক্তি (পৰাশক্তি) য়েই এই সৃষ্টিৰ আদিমূল বা পৰমব্ৰহ্ম স্বৰূপ আৰু দেৱীৰ হিৰণ্য গৰ্ভৰ পৰাই ত্ৰিদেৱ অৰ্থাৎ ব্ৰহ্মা, বিষ্ণু আৰু মহেশৰ উৎপত্তি হৈছিল৷

দেৱী আদ্যশক্তিয়েই পৰৱৰ্তী সময়ত পৰ্বত ৰাজ হিমবানৰ কন্যা পাৰ্বতীৰ ৰূপত অৱতৰিত হ’য় আৰু দেৱাদিদেৱ মহাদেৱৰ সৈতে বিবাহপাশত আবদ্ধ হৈ কৈলাশ স্বামিনী হৈ পৰে৷

দেৱী পাৰ্বতীৰ সৈতে কটোৱা এক অন্তৰংগ ক্ষণত এবাৰ মহাদেৱে দেৱী পাৰ্বতীৰ সন্মুখত এনেদৰে আগ্ৰহ প্ৰকাশ কৰিলে ,” হে জগতজননী আই ভাগৱতী ৷ পাৰ্বতীৰ ৰূপত তুমি মোৰ ভাৰ্য্যা আৰু মই তোমাৰ স্বামী৷ পুৰুষ ৰূপত মই তোমাক প্ৰেম নিবেদন কৰো আৰু স্ত্ৰীৰূপত তুমি সেই প্ৰেম অন্তকৰণেৰে হৃদয়ংগম কৰা ৷ এগৰাকী নাৰীৰ ৰূপত ময়ো নিবেদিত প্ৰেমৰ অঞ্জলী গ্ৰহণ কৰিব বিছাৰো ৷ এগৰাকী নাৰীৰ দৃষ্টিকোণেৰে প্ৰেমক অনুভৱ কৰিব বিছাৰো ৷ হে ভাগৱতী তুমি মোৰ এই আশা পূৰ্ণ কৰা ৷“

মহাদেৱৰ মনোকামনা শুনাৰ অন্তত দেৱী পাৰ্বতীয়ে ক’লে, ” হে দেৱাদিদেৱ মহাদেৱ অসুৰ সংহাৰিনী আৰু ধৰ্মৰ প্ৰতিষ্ঠাপক ৰূপে মোৰ আন এক ৰূপ হ’ল মহাকালী৷ দ্বাপৰ যুগত আদ্যশক্তিৰ সেই মহাকালী তত্বই ধৰ্মৰ সংস্থাপনৰ উদ্দেশ্যে শ্ৰীকৃষ্ণৰ ৰূপত মৃত্যুলোকত অৱতৰিত হ’ব আৰু সেই অৱতাৰ কালত আপুনি শ্ৰী ৰাধাৰাণীৰ ৰূপত মোৰ প্ৰেয়সী হ’ব৷ “

পৌৰাণিক মান্যতা অনুসৰি শ্ৰীকৃষ্ণ আৰু মা কালী উভয়েই শ্যাম বৰণৰ৷ সেয়ে জ্ঞানীলোকে কয় শ্যাম আৰু শ্যামা অভিন্ন আৰু ইয়াৰ বিপৰীতে মহাদেৱ আৰু ৰাধাৰাণী উভয়েই কৰ্পূৰৰ দৰে শুভ্ৰ বৰণৰ৷

এক পূৰ্ণিমাৰ নিশা কানাইৰ বাঁহীৰ সুৰত বাউলী হৈ ৰাধাৰাণীয়ে বৃন্দাবনত আন-আন গোপীসহ ৰাসক্ৰীড়াত মত্ত আছিল ৷ ৰাধাৰাণীৰ স্বামী অয়নৰ সন্দেহ ওপজাত তেওঁ ৰাধাৰাণীৰ অলক্ষিতে তেওঁৰ অনুসৰণ কৰিলে ৷ কিন্তু বৃন্দাবনত উপনীত হৈ অয়ন হতভম্ব হৈ পৰিল কাৰণ বৃন্দাবনত ৰাধাৰাণী তথা গোপীসৱৰ সংগে শ্ৰীকৃষ্ণ নহয় স্বয়ং বিকৰাল ৰূপত মহাকালী ৰাসক্ৰীতাত লিপ্ত হৈ আছিল৷

১৮ পূৰাণৰ আন এখন উল্লেখযোগ্য পূৰাণ হ’ল বিষ্ণপূৰাণ ৷ বিষ্ণুপূৰাণে বিষ্ণুক পৰমব্ৰহ্মৰ মান্যতা প্ৰদান কৰিছে৷ বিষ্ণুপূৰাণৰ অনুসৰি শ্ৰীকৃষ্ণ বিষ্ণুৰ পূৰ্ণ অৱতাৰ অৰ্থাৎ স্বয়ং পৰমব্ৰহ্ম আৰু যোগমায়াৰ ৰূপত মা আদ্যশক্তি (ভদ্ৰা/পাৰ্বতী/কালী) বিষ্ণু (শ্ৰীকৃষ্ণৰ) ভগ্নী৷ শ্ৰীকৃষ্ণৰ অৱতাৰ কালত কংসক চালনা কৰাৰ উদ্দেশ্যৰে যোগমায়াৰ ৰূপত আদ্যশক্তিয়েও অৱতাৰ লৈছিল৷ বিষ্ণু পূৰাণৰ ভাতৃ-ভগ্নীৰ সমন্ধক যদি আমি সূক্ষ্মদৃষ্টিকোণেৰে পৰ্য্যালোচনা কৰো তেনেহ’লে তাৰ গুহাৰ্থ হ’ল বিষ্ণু (শ্ৰীকৃষ্ণ) আৰু আদ্যশক্তি (মা কালী) এই দুই পৰম শক্তিৰ উৎপত্তি স্ৰোত একেটাই মাথো পুৰুষ ৰূপত সেই শক্তি শ্যাম আৰু প্ৰকৃতি ৰূপত শ্যামা৷

তন্ত্ৰশাস্ত্ৰৰ আলমেৰে পৰ্য্যবেক্ষণ কৰিলেও শ্ৰীকৃষ্ণ আৰু মা কালীৰ বীজৰ মাজত সামঞ্জস্য দেখা পোৱা যায়৷

উত্তৰ আধুনিক বৈষ্ণৱবাদে স্বীকাৰ নকৰিলেও এই কথা ঐতিহাস্যিক ভাৱে সিদ্ধ যে শ্ৰীকৃষ্ণ মানৱ ইতিহাসৰ শ্ৰেষ্ঠতম তান্ত্ৰিক তথা চৌষষ্ঠী কলাৰ বিশাৰদ আছিল৷

প্ৰকৃতি অবিহনে পুৰুষৰ উৎপত্তি সম্ভৱ নহয় আৰু পুৰুষৰ অনুপস্থিত প্ৰকৃতি স্থাৱৰ মাত্ৰ৷ সেয়ে মোৰ দৃষ্টিত শ্যাম (শ্ৰীকৃষ্ণ) আৰু শ্যামা (মহাকালী) ৰ মাজত কোনো অন্তৰ নাই৷ মহান্ত সন্ত ৰামকৃষ্ণ পৰমহংসই কোৱাৰ দৰে ” যেই কৃষ্ণ সেই কালী ৷ “

In immunology a vaccine is a biological preparation that provides acquired immunity to a particular infectious or malignant disease ; based on the principle of passive secondary immune response.

British physician Edward Jenner is considered as the founder of vaccinology. In the year of 1976 Dr. Jenner inoculated a thirteen year old boy with vaccinia virus the infective agent responsible for cow pox disease and thus he successfully demonstrated that immunity against smallpox can be achieved by administration of the antigen (vaccinia virus) responsible for cowpox into the bloodstream of an individual. On the basis of Dr. Jenner’s research findings the first smallpox vaccine was developed in the year of 1978. As a long term strategy for fighting against the smallpox disease the preventive vaccine for small pox is administrated to the masses throughout the globe during 18th and 19th century and that ultimately leads to a small pox free globe, as declared by W.H.O in 1979.

For the first time when an individual has faced an infection caused by a specific pathogen initially the primary immune response is developed that yields the production of antibodies. During this period simultaneously B – lymphocytes of cell mediated acquired immunity yields memory B cell that has capability for quick and well effective neutralisation of the pathogen/antigen concerned and thus contributes to the active primary immune response.

However In comparison to primary immune response secondary immune response is an extremely specific, rapid and efficient immune response developed by the acquired immunity system. Technically passive secondary immune response is an artificial modification of the active secondary immune response to replace the natural infection (that may be fatal) by an artificial infection (non fatal). Hence antibody specific antigen, pathogenic population ( within the threshold limit) or heat killed population is transferred from the cultured colony to a healthy person with no history of previous infection by the pathogen concerned.

Edibles vaccine varies from the traditional vaccine with a fine line of difference. i.e. the route of administration and it’s biochemical nature. While traditional vaccines are mostly administrated into a subject through sub cutaneous injection on the other hand an edible vaccine (mostly fruit containing the antigen) is taken by a healthy individual via oral route that is taken up by M cells of intestine and finally passed out to the various cells of the immune system so that B- lymphocytes can yield memory cells that remains dormant until the individual is not infected by the same pathogen/antigen and secondly in addition to the specific antigen ; traditional vaccines may contain the neutralised pathogen where as edible vaccines are inclusively specific to the antigen.

বৈদিক জ্যোতিষে মান্যতা প্ৰদান কৰা এক মহা বিনাশক গ্ৰহ দশাই হ’ল কালসৰ্প দোষ৷ জাতকৰ জন্ম লগ্নত যদি ৰাহু আৰু কেতুৱে অন্তৰীক্ষত অন্যান্য গ্ৰহাধিপতি সকল (সূৰ্য্য,চন্দ্ৰ,মংগল,বুধ,বৃহস্পতি,শুক্ৰ আৰু শণিৰ) ৰ পূৰ্ণ বিপৰীত দিশত অৱস্থান গ্ৰহণ কৰি এক সৰ্প সদৃশ অৱয়বৰ সৃষ্টি কৰে তেতিয়া তেনে জাতক কালসৰ্প দোষৰ দ্বাৰা পীড়িত হয়৷

জাতকৰ ভাগ্যত কালসৰ্প দোষৰ আংশিক অথবা পূৰ্ণ প্ৰভাৱভেদে এই দোষৰ প্ৰকাৰ আৰু প্ৰভাৱ ভিন্ন হয়৷
কালসৰ্প দোষৰ প্ৰভাৱ-
১) শাৰীৰিক আঘাত, অপঘাত,দুৰ্ঘটনা আৰু আকাল মৃত্যুৰ ভয়৷
২)কৰ্মসংস্থাপনত বিলম্ব৷
৩)দুৰ্বল মানসিক স্থিতি৷
৪)মানসিক পীড়া আৰু কাৰণবিহীন ভয়৷
৫)সাংসৰিক জীৱনত পীড়া৷
৬)পৰিয়ালকেন্দ্ৰিক সংঘাত৷

কালসৰ্প দোষৰ প্ৰকাৰ –
১) অনন্ত (লগ্নত ৰাহু আৰু সপ্তমত কেতু)
২) কুলিক (ৰাহু দ্বিতীয় চৰণত অষ্টমত কেতু)
৩)বাসুকি (ৰাহু তৃতীয় ভাৱত কেতু নৱমত)
৪)শংখপাল (ৰাহু চতুৰ্থ ভাৱত আৰু কেতু দশমত)
৫)পদ্ম (ৰাহু পঞ্চম ভাৱত আৰু কেতু একাদশ ভাৱত)
৬)মহাপদ্ম (ৰাহু ষষ্ঠ ভাৱত আৰু কেতু দ্বাদশ ভাৱত)
৭) তক্ষক (ৰাহু সপ্তম ভাৱত আৰু কেতু লগ্নত)
৮)কাৰ্কটক (ৰাহু অষ্টম ভাৱত আৰু কেতু দ্বিতীয় ভাৱত)
৯)শংখচূড় (ৰাহু নৱম ভাৱত আৰু কেতু তৃতীয় ভাৱত)
১০) ঘাটক (ৰাহু দশম ভাৱত আৰু কেতু চতুৰ্থ ভাৱত)
১১)বিষধৰ (ৰাহু একাদশ ভাৱত কেতু পঞ্চম ভাৱত)
১২)শেষনাগ (ৰাহু দ্বাদশ ভাৱত আৰু কেতু ষষ্ঠ ভাৱত)
ছায়া গ্ৰহ ৰাহু আৰু কেতু সৃষ্ট কালসৰ্প দোষে জাতকৰ ভাগ্যক শুভগ্ৰহৰ প্ৰভাৱৰ পৰা বঞ্চিত কৰে পৰিণতিত জাতকৰ ভাগ্যত গ্ৰহণ বা অন্ধকাৰৰ সূচনা হয়৷
বৈদিক জ্যোতিষৰ মান্যতা অনুসৰি বিশেষ বিধিৰ পূজা,যজ্ঞ,দান আৰু যন্ত্ৰৰ প্ৰতিষ্ঠাৰ দ্বাৰা কালসৰ্প দোষৰ গ্ৰহণৰ পৰা জাতকে মুক্তি লভিব পাৰে৷
(জ্যোতিষৰ অ,আ,ক,খ শিতানত আমি বৈদিক জ্যোতিষৰ মান্যতা সম্পৰ্কে আলোচনা কৰিম৷ মানিলে ধান , নামানিলে পতান৷ বিতৰ্ক আমাৰ কাম্য নহয়৷)
প্ৰান্তত- বৈদিক জ্যোতিষৰ চৰ্চাকাৰী শ্ৰী অৰুণাভ খাউন্দ৷

দৃশ্যপট একঃ জনৈক দেৱশৰ্মা উপাধিধাৰী এজন বৃদ্ধই সংবাদ মাধ্যমৰ সন্মুখত নিসংকোচে জনালে যে সদ্যপ্ৰয়াত অতুল শৰ্মাই অজাতিৰ কোঁচ মানুহক পত্নী কৰিলে৷তেওঁ জাত যোৱা মানুহ৷সেয়ে এনে জাত যোৱা মানুহৰ মৃতদেহ স্পৰ্শ কৰিবলৈ তেওঁলোকৰ সমাজ অনিচ্ছুক কোনোৱে স্পৰ্শ কৰিলেও প্ৰায়শ্চিত হ’ব লাগিব৷এইবাৰ সাংবাদিকজনে দেৱশৰ্মাক সুধিলে,” এইবোৰ বিধান কোনখন শাস্ত্ৰত লিখা আছে?“ দেৱশৰ্মাৰ চমু উত্তৰ,” শাস্ত্ৰৰ নাম মই নাজানো৷এইয়া আমাৰ সমাজৰ নীতি৷বহুদিনৰ পৰাই চলি আহিছে৷“

দৃশ্যপট দুইঃ সাংবাদিকজনে এগৰাকী আদহীয়া মহিলাক প্ৰশ্ন কৰিলে,” আপুনি ইয়াৰে নে?“ “নহয়৷অলপ আতৰৰ৷“ “কিমান আতৰৰ?“ “দহঘৰমান দুৰৈত৷“ “আপুনি কিয় নাহিল?“ মহিলাগৰাকীয়ে নিসংকোচে ক’লে, “তেওঁলোক শৰ্মা মানুহ৷আমি কোঁচ মানুহ৷“ সাংবাদিকজনে ক’লে,” তেওঁৰ পত্নীওচোন কোঁচ মানুহ?“ মহিলা গৰাকীয়ে সামান্য ইতস্তত হৈ ক’লে “নহয় নেকি!তেওঁৰ পত্নী সম্ভৱত আহোম মানুহ৷“

দৃশ্যপট তিনিঃ জনৈকে বৰুৱা উপাধিৰ এজনে ফেচবুকত লিখিছে শৰ্মা হ’লেও তেওঁলোক গণক মানুহ৷ব্ৰাহ্মণ মানুহ নহয়৷সেয়ে গণক সমাজৰ ভুলৰ বাবে ব্ৰাহ্মণক দোষ দিলে নহ’ব৷

অতুল শৰ্মাৰ পৰিবাৰ কোঁচ আছিল৷সেয়ে একেখন গাঁওৰে জনৈক দেৱশৰ্মাৰ সমাজ প্ৰায়শ্চিত্ত হোৱাৰ ভয়ত (জ্যাতিভিমান) তেওঁৰ শ্মশানযাত্ৰাৰ সহযোগী নহ’ল৷আনহাতে একেখন গাঁৱৰে দহ ঘৰমান নিলগৰ কোঁচ সমাজৰ মহিলাগৰাকীও অতুল শৰ্মাৰ পৰিবাৰৰ দুখৰ সমভাগী নহ’ল কাৰণ তেওঁৰ দৃষ্টিত অতুল শৰ্মা কোঁচ মানুহ নহয়,ব্ৰাহ্মণ (শৰ্মা) মানুহ আৰু হয়তো তেওঁৰ পৰিবাৰ আহোম মানুহ!জনৈক দেৱশৰ্মাৰ ভুলৰ বাবে জনৈক বৰুৱা দায়ী নহয়৷কাৰণ বৰুৱাৰ মতে তেওঁ ব্ৰাহ্মণ মানুহ কিন্তু দেৱশৰ্মা ব্ৰাহ্মণ নহয় গণক মানুহ৷

অসমৰ ৰাজনৈতিক আকাশত বোকা ছটিয়াৰ খেল অত্যন্ত সুলভ কিন্তু আজি পোন প্ৰথমবাৰৰ বাবে অসমীয়াৰ দুৰ্ভাগ্য হ’ল মৃতদেহৰ নামত জাতিবাদৰ বোকা ছটিয়া ৰাজনীতিৰ সাক্ষী হোৱাৰ৷দেৱশৰ্মাৰ সমাজে এটা নিস্প্ৰাণ মৃতদেহক এঘৰীয়া কৰিলে তেওঁৰ পত্নী কোঁচ হোৱাৰ বাবে আৰু অতুল শৰ্মাৰ ঘৰৰ পৰা দহঘৰ মান নিলগৰ কোঁচ সমাজো হাত সাবতি বহি থাকিল কাৰণ মৃতক জাতত ব্ৰাহ্মণ৷জনৈক বৰুৱাই সমাজৰ এনে বিভেদকামী মানসিকতাক সাৰ পানী যোগালে তেওঁলোক গণক হে বুলি কৈফিয়ৎ দি৷অন্তত নিথৰুৱা হৈ পৰি ৰ’ল এজন মানুহৰ মৃতদেহ৷দৰাচলতে এজন মানুহৰ প্ৰাথমিক পৰিচয় মানুহ মাত্ৰ৷নিজকে মানুহ নহয় ব্ৰাহ্মণ,কোঁচ,গণক মানুহ হে বুলি কৈফিয়ৎ দি এক প্ৰাণহীন মৃতদেহক অন্তিম সংস্কাৰৰ পৰা বঞ্চিত কৰিব বিচৰা সকল বোলা সকল দৰাচলতে একো একোটা অভিশাপ মানুহ আৰু মানৱতাৰ নামত৷সংৰক্ষণ ব্যৱস্থাই সাতটা দশক অতিক্ৰম কৰিলে৷ Article 15! অথচ সামাজিক ন্যায় আজিও এক দিবা স্বপ্ন মাত্ৰ৷অসম চৰকাৰে মিছন ভূমিপুত্ৰৰ ৰঙা ফিটা কাটিব৷হাইস্কুলীয়া ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ হাতে-হাতে জাতিৰ প্ৰমাণপত্ৰ (caste certificate)৷পদ্ধতিগত ভাবে কুমলীয়া মস্তিস্কত সিচি দিয়া হ’ব বিভেদৰ বীজ৷পৰিণতিত সৃষ্টি হ’ব আন দহোজন অতুল শৰ্মাৰ৷পৰিত্যক্ত হৈ পৰি ৰ’ব মানুহৰ মৃতদেহ৷চাব্বাছ!চাব্বাছ!মৃতদেহৰো জাতি থাকে৷মৃতদেহৰো বৰ্ণ থাকে আৰু এনেকৈয়ে প্ৰতিদিনে সমাজে কাঢ়ি নিব এজন ব্যক্তিৰ অন্তিম অধিকাৰ-তেওঁৰ মৃতদেহৰ সৎকাৰৰ অধিকাৰ৷